Het is al weer even geleden toen ik dit voorbij zag komen in Wageningen tijdens onze expositie in de Casteelse Poort. Mede exposant Astrid kwam met deze roze laarsjes voorbij lopen en trok hiermee mijn aandacht. De setting, de half spiegelende vloer, witte wanden, die laarsjes en de gehele atmosfeer was perfect voor een schilderij en ik vroeg haar of ik hier een foto van mocht maken met de bedoeling dat ooit nog eens te gaan schilderen.

Astrid, Marlou en Ineke in gesprek tijdens die expositie

Daar is nu het moment voor aangebroken. Ik had daar eigenlijk gelijk al iets mee willen doen, maar al het werk aan het Mathildedrieluik en de organisatie van de Mathildedag in Terneuzen verhinderden dat.

Nu ik weer mijn handen vrij heb in het atelier kan ik weer lekker mijn gang gaan en ben ik alle inspiratie uit die tijd aan het verwerken geslagen. Die roze laarsjes vielen me toen op en ik maakte er dus een foto van toen ik de combinatie zag van de spiegelende vloer, het mooie licht in het museum en die specifieke atmosfeer die ik altijd bewonder in zo’n museum of tentoonstelling. Die atmosfeer is verstillend en nihil. Alles komt dan beter in beeld en draagt bij aan de lading die zo’n tentoonstelling heeft. Iedereen is aan het kijken naar wat er getoond wordt. Mensen gaan fluisteren en zijn over het algemeen verzonken in eigen waarneming en gedachten. Het enige wat je hoort is het geritsel van kleding en het tik-tak geluid van dat soort schoeisel wat de elegantie van zo’n moment alleen nog maar verder versterkt.