Hoewel we ons hadden voorgenomen om de tweede Mathildedag in Terneuzen in een wat meer bescheiden vorm te gaan vieren werd het toch enorm druk. Dat geeft aan dat deze dag leeft in de Terneuzense gemeenschap en dat deed ons ontzettend veel goed.

We vierden deze dag op twee locaties. De galerie van Anne Mannaerts (Lokaal 54) en in restaurant ’t Zusje, dat zich nu heeft gevestigd in het oude postkantoor van Terneuzen aan de kop van de Nieuwstraat.

Onze bakkker (Bakkerij Dees uit Zaamslag) had voor deze dag weer een pracht van een verjaardagstaart gemaakt die al heel snel op was.

De Mathildedag is ook de dag voor ontmoetingen en weerzien met grote namen en talenten. Hier Isilareina met Adrian Stahlecker.

Het thema van deze Mathildedag was ‘De Diva’. Marco van Avermaete, onze stadsomroeper, kondigde de Mathildedag aan met zijn bel en luide stem, waarna iedereen in de omgeving wist dat hier wat te beleven viel.

Foto: Ineke Reina Wiersema

Buiten voltrok zich het moment dat de Diva van Terneuzen, Anouschka Harms, arriveerde met een enorme limousine voor de onthulling van haar ‘diva-portret’ dat ik speciaal voor deze tentoonstelling heb geschilderd. Anouschka is in mijn ogen de diva van Terneuzen. Tijdens de opening van de expositie horde ik dat meerdere Terneuzenaren er net zo over denken.

Buiten op het terras van Lokaal 54 met ‘ons kind’. Foto: Ineke Reina Wiersema

Dit moment kwam in de krant (PZC) te staan. Een bescheiden stukje, maar wel met een prachtige foto van Peter Nicolai, op een bescheiden viering van de Mathildedag. In tegenstelling tot de eerste viering van de Mathildedag doen we het wat rustiger aan. Zo houden we het vol om de verjaardag van Mathilde te kunnen blijven vieren. Dit jaar stond de tentoonstelling dus in het teken van de diva. We geven nu meer aandacht aan haar gedachtegoed en waar Mathilde voor stond. Diverse dames hadden zich als echte diva’s gekleed en dat bracht de stemming er meteen in. Het diva portret van Anouschka, zie foto hieronder, kreeg op dat moment even alle aandacht. Maar er is natuurlijk veel meer te zien aan werk van mijn collega-kunstenaars die aan deze expositie hebben deelgenomen. Later kom ik daar uitgebreid op terug.

Foto: Ineke Reina Wiersema

Aansluitend op de opening van de expositie bij Galerie Lokaal 54 verrichte  onze wethouder van Cultuur Frank van Hulle de opening van de Mathilde salon in Restaurant ’t Zusje. Dis is voor mij een belangrijk moment want in die salon hangt nu het drieluik over het leven van Mathilde. Zo krijgt dit werk eindelijk een (voorlopige) vaste plek in de geboortestad van Mathilde op een wel heel bijzondere plaats voor Mathilde, de familie, de Terneuzenaren en iedereen die Mathilde een warm hart toedraagt.

Samen met Joost d’Hondt (mede eigenaar van t’ Zusje) had ik de dag vóór de viering van de Mathildedag een interview bij GO-RTV over de viering van de Mathildedag en de toekomst van het Mathilde drieluik. Dat gesprek kun je hieronder volgen.

Zie Zeeland heeft er nog een leuke foto-pagina van gemaakt. ‘Zaal 54’ moet natuurlijk ‘Lokaal 54’ zijn. Dit artikel geeft een goede sfeerimpressie van het geheel. Ondanks de voorgenomen bescheidenheid werd het toch een dag vol hoogtepunten en feestelijkheid.

Westdorpe, het warmste dorp van Nederland, was eveneens aanwezig om een reportage te maken voor hun facebook pagina. Zij zijn enorm actief met wetenswaardigheden uit de omgeving van Westdorpe. Dus wie wil weten wat er zich zoal afspeelt in de regio kan het beste vriend worden van hun pagina. Dan ben je van alles op de hoogte. Dat is vooral erg handig als je van plan bent om in deze regio op vakantie te gaan.

Onze wethouder had een heel goed praatje over het belang van kunst en cultuur voor onze stad. ‘Zorg eerst dat dat op orde is voor je plannen en een visie voor het stadshart gaat ontwikkelen en uitvoeren’. Hiermee raakt hij precies de kern van onze plannen met de stad. Kunst en cultuur verrijken de stad en geven haar het aanzien waarop je verder kunt bouwen. Hiermee zet je de stad en de regio op de kaart. Mensen van (ver) buitenaf gaan zo onze prachtige streek ontdekken en inzien dat Zeeuws Vlaanderen toch eigenlijk wel een heel bijzonder landje is in ons grotere Nederland. Duitsers en Belgen hebben dat al lang ontdekt.

Hieronder vind je het filmpje dat ik maakte van de toespraak van onze wethouder. Helaas is de geluidskwaliteit niet optimaal, maar het is te volgen.

Onder muzikale begeleiding van toppers als Michiel Meyers en Jan Menu zong het aanstormend talent uit Sas van Gent Sanne Pronk het Mathildelied van Marjol Flore, waarna onze wethouder het lint doorknipte van de Mathildesalon. Marjol Flore had hier eigenlijk moeten staan maar kon door omstandigheden niet komen. Mogelijk gaan we haar komende jaren nog ontmoeten tijdens de viering van de Mathildedag. Zij was tenslotte heel dik bevriend met Mathilde.

Onder toeziend oog van de zussen van Mathilde werd de Mathildesalon officieel in gebruik genomen. Nu heeft Terneuzen een eerste plek in de stad waar iets van Mathilde terug te vinden is. Dat is enorm belangrijk voor onze plannen met de stad en het podium voor professionele kunsten.

Het fotootje kwam voorbij op facebook. Maxima bij ViaMioni. Of ze nog iets gekocht heeft is me niet bekend. In de etalage staat nog steeds ‘Kapotaal’. Je weet maar nooit.

Omdat Anne Mannaerts, van Galerie Lokaal 54, de hele galerie aan het omtoveren is voor de komende ‘Diva tentoonstelling’ voor de tweede Mathildedag heb ik besloten om ‘De drieling van Terhole’ onder te brengen bij Art Gallery Pot. De rest van de Zeeuwse collectie staat momenteel opgeslagen in het atelier, maar wie er nog iets van wil zien kan gewoon terecht bij Galerie Lokaal 54 aan de Nieuwstraat 54 te Terneuzen. Op afspraak kom ik dan daar de werken laten zien.

De drieling van Terhole is een schilderij met een heel verhaal. Als alles doorgaat wordt dat verhaal aan het eind van het jaar nog verteld (in het Axels) tijdens de verhalenavond in het Podium van Zaamslag. Maar nu kan dit werk gewoon bekeken worden bij Pot. Inclusief de expolijst kost dit werk €5700,-. Het verhaal krijg je er dan in het Nederlands en in het Axels bij.

Hier kun je het verhaal alvast lezen in het Axels.

Aorihe hebeurtenissen op het land van Teroole

Lang heleejen streek d’r es een boer neer op ‘t land van Teroole.‘t Is zó langh heleejen da heen mens noh weet oe á die boer éeten, maor waddan ze wê weet’n is da die boer de stichter was van “Het Land van Teroole “en attie daor óek nao vernoemd wier. Die was den enigste boer op da stuk land boven Ulst en onder de Schelde en da zou áltied zo bluuven.

Den ene henerasie na den anderen bewerkten die femilie ‘t land en daddis noe nog soo. In de loop van de jaoren is ter wê teen en ander veranderd: nie an de boerderie of an’t land, dad is noh altied ‘tselfde zoadda al die jaoren gewist is maor de leste henerasie Teroolenêrren die ant land bewerken da sien drie schôône daomes. Den Drieling, zoanze in den omheving bekend zien, wan ze ben een ééneihhe drieling die an mee heen mohelijkeid uut mekaor t’ouwen zien: Louise, Jacqueline en Ilse. Om nog een bítje verschil te maoken ên ze lang, alf lang en kort aor, mao wienâ wien is, bluuf oek dan hewoon noh een raodsel. D’enigste die â se noh een bítje uut mekaore kan ouw’n is udder moeder, die zied éél kleine verschillen die adden ander nie kan ziene. In de volksmond oor’n ze oek wê “de drie Hratieën henoemd, ze hroeid’n nie op mee fluweel’n andschoentjes, mao mee een schoppe en mestvurke.

Toch weet’n de zusters udder eihen oek eel schoon te presenteern in modieeuze kleer’n, die â meer bie een stadse madám passen as bie de drie stevihe boerenmeiden. Tja, die kleere’n aolen ze in Ulst en dán weet jut zeker wê. De drieling ên veej succes! zên in korte tied de boerderieje tot een behrip hemaakt in de buurte deur un zoghenaomde “Landwinkel” te behinnen. Buutenom alles wâd da van de boerderieje kom aon landbouwproducten enzo verkoopen z’oek streekproducten: van eighen hemaokte jam tot van alles mee een boereknoppe uut de streeke en zo’n bitje álles wadda doar tussenzit.

Maor oek toverstokjes! dá klink messchien nohal absurd, mao dao ên ze écht naome mee hemaokt tot zelfs búuten de réhio! Ze maoken die stokjes zelf en heven d’r mahische krachten an, héén mens weet oe ze da doen maor ‘twerkt soms wê. Oek daor deu is udder winkel van essentenne bekend en oek nie te verheten deur udder sjarme natuurlijk; nie alleen om an zudder eighen in de winkel netjes en elehant presenteren mao roek omdanze net zo makkelijk een stal uut staon te mesten in een ketelpak of mee de trekker ut land omploehen. t Succes van de zussen is nie tehen tóuwen : oe rieker an zooren, oe schoner an zudder eighe’n presenteren : oe meer succes an z ên . Niks of niemand ouw udder tehen en de drieling hao dan oek heen stáp opzieje zetten vor wá tdan oek, zélfs nie voo den overheid.

Da leste speelden een paor jaor heleejen toen a’ de femilie ‘tooren kreeg an ze de boerderieje en udder land mosten verlaoten om plekke te maoken voo natuur!
Iemand erhens verre weg in den Aogh ât ‘t onzáolihe idee hekrehen om ‘t Land van Teroole onder waoter te haon zett’n voo de veuhels en ander soort natuur. Heen iénkele boer, en zéker nie in Zeeland, gao tadd een hoed plan vinnen. Óek de femilieTeroole nie!

Op een dag kwam ter een ambtenaor om te zehhen an ze wegh mosten van’tland. De femilie êt ‘m even uut laoten praoten en toen zeijen ze atter noh nóóit een Teroole z’n eihen van z’n land ao laoten stuuren en datda nóe óék níe hing hebeuren. Mao dien ambtenaor docht dao anders over! Mao jao …dan kenden die de heschiedenis van de streeke noh nie ! en zeker nie de heschiedenis van de femilie Teroole!

Afijn , dien ambtenaor vertrok onverrichter zaoke die zou trugkommen mee een bevel, mao dan mostie éest van ‘t land af zien te heraoken. En dá bleek moelikker as attie hedocht ao. Z’n auto weiherden vanaf da moment alle dienst. Bie den boer oefden die oek nie aftekommen, die zou zo een bêêt in z’n nek hooien of d’m mee de riek van ‘t erf afjaohen. Dad ao tie a wê behreepen. Daorom pakt’n die z’n heesm om een harage optebellen, maor oek z’n heesm dee oek niks mee! Omduur hing tie mao loop’n en zoeken naor een durp. Kilometers verre lieptie deu ‘t land daddatie nie kenden en tegen at donker wier attie nog heen één uus hezien. Oek de boerderieje van Teroole zag tienie mee en die ao géen idee waor attie was. Die bleef mao loop’n en loop’n en loop’n tottatie zo moeg as een ‘ond en doodsbange teehen een boom hing zitten, omdattie nie mée kon en nie mee wist waddatie most doen.

Die â géen idee waddatter hebeurt was en dao zat ie : moederziel allenig in een oneindig polderlandschap waor add alles d ‘rtzelfde uutzag, die was a bange attie d ‘r nie mee levend uut zou kunnen kommen .Zoiets aorigs attie nog nóoit meehemaokt. Die was écht over z’n toeren, maor die was zo moeg attie in slaop viel.

De volhende morhen wiertie wakker van een heluid: toen attie opkeek zag tie drie schoone , in ut rood heklede meiden op de landweg staon. Ze stonnen zo’n bitje spottend en uutdahend nao d’m te kieken, drie percies dezelfde vrouwen, alleen udder aor was een bitje verschillend. De middeste , tenminste die mee dadalf langaor zei een bitje venienig : Dienk mao níe da jons ooit van ons land afkriegt…zolang á je dá wê dienkt zaj ‘ier rond bluuven doolen tot ajje der bie neervalt. Maor …ajjut opgeeft en nooit meer mee zukken plannen af kom zetten dán za j’ den uutweg kunnen vinnen!

Mee die woorden draaiden de vrouwen udder eihen op udder ielen om en liepen weg.
Dien ambtenaor was vee te veej van slag om heliek wa te zehhen, maor even laoter sting tie op om achter udder an te loopen. Maor eer attie overend was zag tie zá nie mee.
Zo ard attie kon vloog tie over die weg langswaor anze vertrokken waoren, maor d’r was van essentennen níks roods mee te zien. Die stond dao weer éemao allenig en die docht : wao zien die nóe hebleven? Niks zag tie, niks alleen maor vlak -groen -land en polder. Toen wier tie wée stikbange en kon’t ost nie helooven attie daor in dien eindeloze polder stong. Én ’t klink mesgien aorig , mao ’t énihe dattie kon bedienken om der toch nog lévend uut te kommen ; was om al die papieren over de onteihening uut z’n tásse te pakken en in de fik te steken! Die wou ter níks meer mee te maoken ên mee éel da land van Teroole nie! En die stak mee z’n ansteker alles in brand.

Toen at amao verkoold was. hebeurden der eest niks. Maor eeven laoter zagtie ineens éemâo in de verte een boerderieje! Die zahoek at’t de boerderieje van Teroole was, mao dao haf tie noe niks om. Die vlóog t’r nao toe en dao zagtie z’n auto staon, die stapten voorzichtig in en probeerden d’m te starten, en ja ôôh! Op de stoel nest ‘m lag z’n heesm en wéerlem! Die deej’t óek ineens wée! Die aod ámao berichtjes hekreghen , wan heen mens wist waor attie hebleven was. Maor die berichtjes mosten mao even wachten: éest weg zien te kommen uut da land van Teroole!

Pas bie Ulst zetten-die z’n auto an de kant om es even hoed na te dienken … waddatie noe meehemaokt ao was zó aorig a héen mens d’m zou heloven. Die zou alléen mao vo schut staon en ze zouen ámao an d’m twuufelen en messchien most ie oek wê nie mee bie z’n baos afkommen. Die docht bie z’n eihgen: ik zeg t’r teehen héen mens iets over. Mao ik gao óek nóoit mee terug nao da Land van Teroole. En mee éel dien onteihening enal woutie oek níks mee te maken ên .
En at nie anders kón zou tie wel ánder werk zoeken, mao nog es terugkommen nao da verrekte spóokland …
NEE, NEE!!! DA ZOU TIE NOOIT MEE DOEN!!!

Mathilde is weer thuis. Na een maandje Ruurlo is ze weer in haar geboortestad gearriveerd. Omgeven door engelen en heiligen kan ze weer uitkijken over de Schelde. Waar precies blijft nog even geheim. Op 7 Juli zullen we het vertellen.

In Galerie Lokaal 54 worden al voorbereidingen getroffen voor de aankomende viering van de Mathildedag. Het diva portret, dat ik hier speciaal voor maakte, zit verborgen achter een Zeeuws Vlaamse vlag. Op de Mathildedag (7 Juli a.s.) wordt het pas voor het eerst onthuld als de desbetreffende diva, met de gebruikelijke bombarie, arriveert. Wie de diva is blijft tot dan toe geheim, maar dat zij een echte Zeeuws Vlaamse is kan ik al vast verklappen.

Ballunatics 8 was weer even terug in het atelier. En als ik het dan zo op de ezel zie staan zou ik het werk het liefst zelf houden, maar daar heb ik dus geen plek voor in mijn huis(je). Het is beslist een van mijn favoriete schilderijen, gelijk de hele ‘Ballunatics serie’.

Nu hangt het bij Pot opeen erg mooie prominente plaats. Als je dit design paradijs binnenkomt direct rechts naast de balie. Zoals je misschien wel weet is de kerktoren op het schilderij die van de Willybrorduskerk te Terneuzen. Op een flinke steenworp afstand van Pot.

Van die kerk staat alleen de toren nog, waar een heel carillon in zit dat nog elke dag een deuntje over de stad uit laat klingelen. Dit is een van de Terneuzense bouwwerken die mij enorm boeien. Net als in vrijwel alle andere steden is ook hier enorm veel gesloopt door modernisten om plaats te maken voor schreeuwend lelijk beton.

Als ik van Pot naar huis rij, rij ik het liefst binnendoor over Zaamslag. Dan kom ik altijd langs de boerderij met het klokkentorentje dat ik ooit schilderde met het bloeiende mosterdveld ervoor. Nu staat er graan. En klaprozen. Weer zo’n mooi plaatje om te gaan schilderen. Het is nu prachtig weer in het Zeeuwse en ik geniet bij elke meter die ik afleg. Ik ben dan met de auto, maar eigenlijk moet je dit fietsen of wandelen om het in volle glorie te beleven. Misschien iets voor ‘Ballunatics 9’. Wie weet.

Mosterdveld bij Magrette 100 x 160 cm.

Het machtig mooie voormalige postkantoor van Terneuzen biedt nu onderdak aan ’t Zusje. Het beroemde tapas restaurant dat haar vleugels ook elders in Nederland heeft uitgestreken.Vorig jaar werd hier het Mathilde drieluik onthuld dat momenteel in Ruurlo staat. Opgenomen in de tentoonstelling ‘Mathilde in Ruurlo’.

Mathilde had een bijzondere band met dit oude postkantoor en kwam er ook vaak. Om een brief te posten of om te bellen vanuit de telefooncel in het kantoor. Of om er met vriendjes af te spreken. Geen wonder dat wij vorig jaar hier neerstreken om een deel van de Mathildedag te vieren.

Momenteel hangt er in een aparte salon werk van mij aan de muur. ‘Welcome to the surface’. Dat verhuisde tijdelijk van Art Gallery Pot naar Terneuzen om de wand even te kunnen vullen totdat de Mathildedag ook weer hier gevierd zal worden. Dan komt er aan die wand iets anders te hangen waar ik nog niets over ga verklappen.

Vorig jaar tijdens de Mathildedag bij het postkantoor. Toen nog een leegstaand pand, nu een geweldig gaaf en bruisend restaurant. Onze stadsomroeper, Marco van Averzaete leest hier zijn mooi samengestelde verhaal voor. Ook hem zien we weer terug tijdens de Mathildedag van 2019 die dan op een Zondag valt.

Tot 7 Juli a.s.hangt ‘Welcome to the surface’ hier aan de wand van een salon die straks meer betekenis gaat krijgen in de Terneuzense samenleving. Maar dat zie je op de Mathildedag wel.

In alle vroegte had ik al mijn kar van stal gehaald voor een reis naar twee exposities. Die van Rein C. de Jong, Rini van Vliet en Janneke Bruines. Een klein ommetje over Zetten (Gelderland) om uit te komen in Ruurlo. Bij elkaar een rit van dik 286 kilometer.

Rein en Rini kende ik al, maar Janneke is voor mij nieuw en bijzonder verrassend. Haar beeldjes raken me enorm. Hun werk staat de komende tijd tentoongesteld in Galerie de Sleedoorn te Zetten.

Van fotografie moet ik het niet echt hebben, maar het geeft je toch wel een indruk van wat ik zag. Technische kennis, materiaalkennis en artistieke kwaliteit gaan hierin naadloos samen. Wat mij nog het meest raakt is de voelbare emotie. Echt heel erg gaaf werk!

Rini is de weef-tovenares. Ook hier weer dat vakmanschap gecombineerd met artistieke kwaliteit.

Een foto van Rein en een object van Rini. Deze tentoonstelling is te zien in de Sleedoorn te Zetten. Een bezoek meer dan waard.

Foto: Rein C. de Jong

Op een van de foto’s van Rein herken ik een dame die vorig jaar onze Mathildedag in Terneuzen kwam opluisteren. En hiermee is de link gelegd naar het tweede doel van mijn dag. De tentoonstelling in Ruurlo. ‘Mathilde in Ruurlo’.

En daar kom ik gelijk vele oude bekenden tegen. Op de foto hierboven zie je me samen met Adrian Stahlecker.

Hoe goed deze opening bezocht werd zie je hier.

De opening vond plaats in de kerk. Helaas was ik net iets te laat door een file, maar het grootste deel van de opening kon ik bijwonen.

Een opening met woordjes en bijzonder fraaie muziek. Jiddisch en klassiek door elkaar, voor zover ik het kon bepalen met mijn beperkte kennis van muziek.

Het Mathilde drieluik staat in deze kerk opgesteld op een heel mooie plek. Voor elke bezoeker ligt er een flyer klaar met de uitleg over elk schilderij van dit Mathilde monument.

Niemand minder dan Imca Marina, een heel goede vriendin van Mathilde, vertelde hoe ze eens in Den Haag aankwam om Adrian en Mathilde te bezoeken en hoe Mathilde enorm uit haar slof schoot toen een ober van Des Indes jus morste op haar Fong Leng creatie. Het hele verhaal kun je lezen in het schitterende boek over Mathilde van Lisette de Zoete.

Apart van de kerk is er een pop-up gallery gerealiseerd waar de opening werd voortgezet. Hier is het werk te zien van vele hedendaagse kunstenaars die allen werk over Mathilde hebben gemaakt. Aangevuld met ander werk is deze expositie er een die je beslist moet gaan zien. Alle info vind je op ‘Mathilde in Ruurlo‘.

Wie door het Ginneken (Breda) loopt komt vanzelf langs de etalage van Via Mioni en dan dus ook langs mijn recent gemaakte schilderijcombinatie ‘Kapotaal’. Het portretje van Vincent van Gogh en diens geroeste revolver. Zie ‘Waar te koop‘.

Daar is dit werk geheel op zijn plaats tussen al het museale antiek en dito kunst. Zoals iedereen wel weet heb ik iets met klassieken en een museale omgeving. Dit werk, ‘Kapotaal’, hoort daar helemaal bij.

En binnen is natuurlijk veel meer te zien dan alleen in de etalage. Een wereld vol klassieke verrassingen, weelde van weleer en heel veel bijzonder mooie en begerenswaardige zaken die absoluut een gevaar voor je portemonnee vormen. U bent gewaarschuwd.

Als vanouds was het weer een volle bak bij de opening van een expositie bij Galerie Lokaal 54 in Terneuzen. We hebben de tweede expositie van dit jaar geopend met een diversiteit aan werk en kunstenaars.

Wat ook gebruikelijk is is het openingswoordje van elke kunstenaar die aan deze tentoonstelling deelneemt. Op de foto hierboven zie je Rinneke van Looveren (Zwarte Kat) die hier haar verhaal doet over haar werk.

Enzovoort. Dit vind ik een heel goed onderdeel van een expositie. Je ziet het gezicht van de kunstenaar achter het werk en dat maakt het publiek net iets meer betrokken bij het geheel dan wanneer je alleen het werk ziet.

Alle tafeltjes en stoelen zijn bezet en achter in de galerie, bij de bar, staat het ook goed vol.

Dit is waar het om gaat. Je krijgt ruimschoots de gelegenheid om met de bezoekers te praten en van hen te horen wat je zo graag wil horen. Dit is het moment dat je weer even met je trouwe fans kunt spreken die steevast op elke opening afkomen en dan merk je dat ze je goed volgen via mijn site en dat ze niets ontgaat van al mijn artistieke avonturen.

Daarnaast kom je natuurlijk ook tal van belangrijke contacten tegen die je weer op nieuwe ideeën en sporen brengen om nieuwe avonturen aan te gaan. Dit zijn wel de momenten waar ik zo van kan genieten.

Mijn Zeeuwse collectie hangt nu ook weer in de galerie, na een heel succesvolle expositie bij het Museum van het Land van Axel. Onze Hoekse molen hangt wel op een heel mooie plek die makkelijk ieders aandacht trekt. Overigens is het volgende week molendag en weet je gelijk war ik dan te vinden ben.

Daaronder een kast met zwart witte streepjes en ook daar heb ik iets mee. Dat bregt me ook weer op het idee om weer met dat thema iets te gaan doen. En ik heb het al zo druk met al het werk voor de aankomende exposities.

Al met al een geslaagde middag kunstsnuiven en kletsen met een heleboel zeer interessante mensen.