Het vele werk aan het Mathilde-drieluik heb ik even onderbroken voor de ‘Schone schijn expositie’, die ik straks met Ewald (Sorbi) en Isilareina (Ineke Reina Wiersema) in de Casteelse Poort te Wageningen ga houden. Het thema van die tentoonstelling gaat over de schone schijn die wij allemaal ophouden op, bijvoorbeeld, social media.

Een oud werk, waar ik niet echt meer mee verder kon, bleek een uitstekende basis voor het titel schilderij wat ik voor deze expositie wil gaan maken. De tijd dringt en blijft dringen. Ik werk nu al maanden volgens een strak schema om alles op tijd af te krijgen. Dus vandaar dat ik het werk aan het drieluik even heb onderbroken om dit werk af te kunnen maken.

Maar ook het werk aan het drieluik, en het altaarstuk, zijn nog in volle gang. Daar publiceer ik nu niet veel meer over omdat het een verrassing moet blijven voor de onthulling op 7-7-2018 in Terneuzen. Maar ik kan alvast wel verklappen dat het een heel erg bijzondere toevoeging gaat krijgen.

Vandaag bestond de ochtend vooral uit het opspannen van het doek voor de twee zijpanelen voor het Mathilde drieluik. Het middelste paneel is nog niet af, maar bijna. Dit deel hoop ik vandaag ver te kunnen voltooien. Aanstaande Vrijdag is de laatste dag dat ik er aan kan werken volgens mijn planning. Maar mocht dat niet lukken dan heb ik nog en week marge in de planning opgenomen.

Eind Maart moet alles klaar zijn. Het drieluik en het altaarstuk waar het drieluik in gemonteerd wordt. Het werk wordt 3.5 meter breed en ongeveer 4.5 meter hoog.

Het middenpaneel is iets breder dan de twee zijpanelen. Dat is gebruikelijk bij een drieluik. Vanaf nu publiceer ik vrijwel niets meer over het drieluik, omdat het totale werk een verrassing moet blijven.

Het is de laatste tijd wat stil op mijn site en op facebook. Dat komt omdat ik nu hard aan het werk ben voor het Mathilde drieluik. Het altaarstuk voor haar 80-ste verjaardag op 7-7-2018 die we, hier in Terneuzen, gaan vieren. Het is een hoop werk. Om te beginnen de uitzoekerij, want ik wil en kan geen foto’s van Mathilde gebruiken die van andere fotografen zijn. Alle foto’s die ik nodig heb voor het referentie materiaal heb ik daarom zelf gemaakt. Mijn eigen muze, Ineke, heeft model gestaan voor Mathilde. De foto’s van de stad (Terneuzen) heb ik afgelopen zomer gemaakt. Exact op de dag dat Mathilde 79 zou zijn geworden.

Omdat ik dit eigenlijk stil wilde houden, om de verrassing te bewaren voor de grote dag volgend jaar, heb ik de laatste tijd niets meer gepubliceerd. Maar omdat mensen uit mijn omgeving zich af gingen vragen of alles wel goed ging met me, ben ik gezwicht en laat ik je een glimps zien van waar ik nu mee bezig ben.

Dit is dus het middelste schilderij van het drieluik. Je ziet Mathilde op de Scheldedijk staan, turend richting Amsterdam. Helemaal juist heb ik het niet geschilderd, want toen ze in 1959 vertrok zag ze er anders uit dan op mijn schilderij. Onherkenbaar, maar wel Mathilde. Ik koos er uiteindelijk voor om haar te schilderen zoals we haar allemaal kennen. Herkenbaar. Een soort dichterlijke vrijheid die nodig is om het geheel herkenbaar te maken.

Op de achtergrond zie je Terneuzen. Gezien vanaf de Scheldedijk. De plek waar Mathilde vaak kwam. Je kijkt de Nieuwstraat in en je ziet het oude postkantoor. Een prachtig Willink-achtig gebouw. De lucht is blauw, maar dat is onderschildering voor een heel zware lucht die er straks in geschilderd wordt. Dat is nodig om het schilderij de nodige spanning te geven die hoort bij het verhaal van Mathilde.

Toverschoentjes 30 x 24 cm

Deze ochtend ben ik de laatste hand aan het leggen aan ‘Streepjescode’. Dat is een schilderij van 80 op 80 cm van de gestreepte benen van Jennifer die ik straks, samen met ‘Toverschoentjes’ en ‘Ballunatics 8’, naar Galerie Sille te Oudewater ga brengen. ‘Ballunatics 8’ hangt nu nog even te logeren op de ‘(n)ooit gemaakte reizen’ expositie bij het CJK te Gent. Die expositie is nu beëindigd en zal a.s. Woensdag ontmanteld worden. De twee kleinere schilderijen, waar ik onlangs aangewerkt heb, behoren min of meer bij elkaar en bij de ‘Ballunatics serie’. De verwachting is dat alle drie de werken daar straks te zien zullen zijn (en te koop).

Ballunatics 8 100 x 160 cm.

Al weer lekker vroeg aan de slag in het atelier met mijn mosterdzaadveld uit Magrette. Gisteren was ik aanwezig op de preview bij Gallrie Sille te Oudewater, waar ik behalve veel collega’s ook een hoop kunstliefhebbers sprak. Ik was zo handig om geen camera mee te nemen, dus heb ik nu geen foto’s, maar die volgen nog wel.

Op de bovenstaande foto ben ik in gesprek met Hans Leijerzapf, waar ik al jaren enorm fan van ben, tijdens de preview avond bij Galerie Sille. Er was deze keer ook veel werk van hem te zien (en te koop), zoals het schilderij rechts.

Hans schildert van die prachtige toneelstukjes op doek over mannen in regenjassen die iets aan het doen zijn wat geen mens begrijpt. Geknoei met fietsen, tafeltjes, stoelen, etc. en altijd met prachtig licht. Het werk doet me denken aan Jaques Tati. Met name de film Jour de fete. De knoeiende postbode, en het gedoe in zo’n heerlijk Frans dorp van rond de jaren ’50.

Terug naar het atelier, waar ik het mosterdzaadveld zit te schilderen, dwalen de gedachten makkelijk terug naar de preview avond van Galerie Sille. Met Hans sprak ik over stevig door schilderen en de kracht van de losse toets. Dat zit hier helemaal in. Maar ik zit ook het typisch Zeeuws Vlaamse leven te schilderen. Ook zo’n eigen wereldje in de grote wereld.

Voor wie het mosterdzaadveld, wat ik nu aan het schilderen ben, met eigen ogen wil zien zal even naar Zeeuws Vlaanderen moeten komen. Er staan hier, op dit moment, meerdere velden vol prachtige gele bloemetjes voor de winning van mosterdzaad. Dat zaad wordt door tal van kleine bedrijfjes gebruikt om er mosterd van te maken in tal van verschillende smaken en kleuren. Dat zijn dan weer echte streekproducten waar Zeeuws Vlaanderen van oudsher erg rijk aan is.

Bij Magrette staat dit prachtige huis midden in het geel van de mosterd bloemetjes. Daardoor krijgt zo’n veld nog meer dimensie en romantiek. Ook het idee dat hier een streekproduct staat te groeien spreekt me tot de verbeelding. Zeeuws Vlaanderen heeft veel streekproducten omdat de streek eeuwenlang op zichzelf aangewezen was en dus zelfvoorzienend moest zijn.

Zo hebben we, hier in Graauw, de Ketchupfabriek. Alles wat uit zo’n prachtig flesje komt is afkomstig van Zeeuws Vlaamse bodem, en heel ontzettend lekker.

Ook hierin zit soms mosterdzaad verwerkt. Dat is dan een speciale smaak in het assortiment. Ik schilder dus niet alleen een mooi veld vol mosterdbloemetjes, maar ook de wereld van Zeeuws Vlaamse zelfvoorziening. Veel van wat hier op het land groeit is niet alleen mooi om te zien, maar we oogsten het en stoppen het in potjes om er zo lang mogelijk van te kunnen genieten.

Dit zag ik vandaag tussen Axel en Zaamslag. Een veld met mosterdzaad voor de beroemde Zeeuwse mosterd, waar ik uiteraard steevast een potje van heb staan in de keuken. Dit vond ik zo’n prachtig gezicht dat ik eigenlijk al meteen besloot om het te gaan schilderen.

Zo ziet dat er in werkelijkheid uit. Op de foto is nauwelijks de intensiviteit van dat helle gele vlak te zien waar dan zo’n prachtige oude boerderij in staat. Maar ik ga het schilderen.

Het wordt een stevig schilderij wat ik wil afwisselen met forse streken en, op de juiste plaats, wat fijne details. Dit wordt een schilderij om bij weg te kunnen dromen.

Voor het schilderij ‘Escape’ wilde ik een heel speciale lijst. Het wordt er een met een ‘eigen touch’. Gisteren ben ik begonnen met zagen en lijmen en vanmorgen heb ik even het schilderij er in geplaatst om te kijken of ik alles helemaal goed heb gedaan. En dat blijkt het geval te zijn.

Vandaag ga ik de lijst verder afwerken en morgen moet hij klaar zijn voor de expositie in Wageningen, komend weekeind. Het wordt een hele uitdaging. Normaal gesproken zou ik dit werk over laten aan een echte lijstenmaker, zoals Jan d’Art of Paul Verberk, maar ik wilde voor dit werk iets speciaals wat ik ook echt zelf wil scheppen.

Als ik ‘s-morgens vroeg in mijn atelier kom kan ik even op mijn gemak het prachtige werk van Ton (Haring) bewonderen. Het is al weer bijna tien jaar geleden dat ons werk naast elkaar te zien was. Het werk van Ton en van mij gaat vanmiddag op transport naar Gent waar we gaan starten met het maken van een tentoonstelling van het werk van Isilareina, Jeroen Quirijns, Paul Cornelis, Randell Sarneel en het werk van Ton en mij in het kasteel van het CJK. Ineens dringt het besef tot me door dat hier voor een kapitaal aan werk staat. Daar denk ik nooit zo over na, maar nu ik dit zie realiseer ik me hoe rijk het leven van een kunstenmaker kan zijn.

Dat Ton en ik weer vaker samen gaan exposeren hebben we gisteren al min of meer afgesproken. Oude tijden herleefden weer aan tafel met een eenvoudige, doch voedzame, Hoekse maaltijd. Peeënstamp. Recht uit de tuin, uiteraard.

Het werk van Ton ga ik nu heel zorgvuldig inpakken voor het transport en vanmiddag staat dit allemaal te schitteren in het prachtige kasteel Claeys Bouüaert te Gent. 9 September is de opening en kan iedereen komen kijken. De komende twee weken gaan we ons bezig houden met de optimale inrichting. Marianne Stevens en ik zijn de curatoren.

Het is al weer lang geleden dat ik samen met Ton (Haring) in een atelier zat te werken, maar vanavond was het weer eens zo ver. Ton moest nog wat doen aan een lijst voor de expositie in Gent en zo kon het gebeuren dat ons werk weer eens samen te zien was in één atelier.

Ik bewonder de fantastische, superstrak geschilderde, werken van hem enorm. Ik ben ook heel blij dat we weer eens samen kunnen gaan exposeren op zo’n toplocatie als het kasteel van het CJK te Gent.

Vele herinneringen aan onze periode in Dordrecht kwamen weer boven en de tijd vloog om.

Vroeg in de ochtend (half zeven) ben ik in het atelier al bezig om de laatste handelingen te verrichten aan een werk dat vandaag naar Gent (zie agenda) getransporteerd zal worden voor onze expositie, ‘(n)ooit gemaakte reizen’, over twee weken. Contramime is een van de werken die ik daar naar toe ga brengen. Dat werk moest nog gevernist worden. Ik neem er even uitgebreid de tijd voor.

In het atelier staat momenteel veel werk. Daar kan ik deze ochtend nog even van genieten. Straks is een deel weg en de komende weken zal het steeds leger worden in mijn kunstentempel.