In het atelier is het momenteel een drukte van jewelste. Werk inpakken voor de expositie te Gent, Ballunatics 7a vernissen, doorwerken aan nieuw werk en ander werk voltooien. Om maar wat te noemen. Ballunatics 7a is al verkocht. dat werk wordt vandaag of later afgeleverd bij de klant.

‘Escape’ is zo’n nieuw werk dat bijna voltooid is. De stapel werk voor de expositie in Gent groeit gestaag door. Er staat ook werk van Ineke in mijn atelier en morgen gaat daar al de eerste lading werk naar toe.

Daarna gaan Marianne Stevens en ik als curatoren de tentoonstelling maken. Dat is geen klusje van een middagje werk ophangen, maar een enorme puzzel die we over een periode van twee weken uitspreiden. De tentoonstelling gaat werk tonen van Isilareina, Ton Haring, Paul Cornelis, Jeroen Qurrijns, Randell Sarneel en mij. Dat moet allemaal op elkaar afgestemd worden zodat er een artistieke verbinding ontstaat tussen de werken onderling.

Die tentoonstelling zal plaats gaan vinden in het prachtige kasteel van Claeys-Bouüaert te Gent waar het CJK zetelt. Vanaf 9 September zal de tentoonstelling te bezoeken zijn tot 22 Oktober. In die periode vindt ook Gent Matinees plaats. Een groot opgezette kunst en cultuurmanifestatie te Gent. Voor bezoekers van veraf is de reis naar Gent dan mooi te combineren met tal van andere activiteiten, en vergeet vooral de stad Gent niet. Daar is altijd wat te beleven.

Het hele weekeind heb ik doorgewerkt om Ballunatics 7a te voltooien. Dit is een semi opdracht en om die reden dus al verkocht. Daarnaast moet ik haast gaan maken met het voltooien van enkele werken voor de expositie in Gent en die in Wageningen.

Het is om die reden al een tijdje erg druk in het atelier. Ik heb nauwelijks tijd voor andere zaken en ik zou blij zijn als de drukte weer voorbij is en ik weer wat relaxter in het atelier aan het werk kan zijn, maar het hoort er nu eenmaal bij. Aan de andere kant kan ik er ook wel van genieten dat het hier bruist.

Al weer vrij vroeg (07.00 u.) aan het werk in het atelier. Dit keer werk ik aan een semi-opdracht voor een klant. Het is eigenlijk een schilderij dat tussen Ballunatics 7 en Ballunatics 8 in zit. Op de achtergrond zie je nog eens het badhuis van Domburg en de watertoren. De Ballunatics zweven door naar Terneuzen.

Vanmorgen ging ik ‘even’ kijken naar wat ik gisteren geschilderd had. Dat doe ik altijd. Daarna ga ik ontbijten en een bakje koffie drinken. Even op facebook kijken en daarna begint mijn dag. Maar ik zag ineens hoe ik de lucht moest gaan schilderen en ik ga dan even iets uittesten. Dat ging gelijk goed en voor ik het weet sta ik al weer een uur te schilderen in ‘ontbijt-mudus’.

Onderweg van het atelier naar huis, voor het ontbijt en de koffie, zie ik dat er prachtige appeltjes uit mijn boom zijn gevallen. Zonde om ze te laten liggen. Ze zijn nog heel zuur, maar ik neem ze toch mee. Misschien rijpen ze nog een beetje na.

Met twee belangrijke exposities voor de deur is er weinig tijd voor klussen aan het huis, het fornuis en de tuin. Toch zie ik nog wel kans om de moestuin bij te houden, hoewel er niets nieuws meer wordt aangeplant. Daardoor ontstaan nu lege plekken, wat me niet aanstaat, maar er kan nog voldoende geoogst worden. Een lekkere verse komkommer, bijvoorbeeld, voor mijn ontbijt, Een boterham met kaas en komkommer. Ook de grote tomaten ben ik nu aan het oogsten, en ook die smaken prima op een boterham met kaas. Stevig ontbijt dus, deze ochtend. Maar waar nu alles om draait is het werk in het atelier. Ik werk aan drie schilderijen tegelijk om op tijd alles af te kunnen hebben. Dat betekent vroeg opstaan en laat gaan slapen.

Drie werken op een rij. ‘Escape’, ‘Het gerucht uit de Bontehondstraat’ en ‘Contra’. Alle drie de atelierezels, die ik heb, zijn nu bezet. Het is gelukkig geen race tegen de klok, maar een relaxte wijze van doorwerken. Alle schilderijen zijn enorm bewerkelijk en het kost gewoon veel tijd om alles goed af te werken.

Ondanks alle drukte heb ik gisterenavond laat toch nog een lading cherry tomaatjes weten te verwerken tot een overheerlijke ketchup. Anderhalve fles van elk 750 ml. De smaak van die tomaatjes maakt deze ketchup zo bijzonder. Deze keer maakte ik een zoete, maar ook pittige ketchup en ik denk dat dit de beste is die ik tot nu toe gemaakt heb. Dat is het grote voordeel van het hebben van een eigen moestuin. Ik kan de exacte rassen telen die ik wil hebben voor de juiste smaak die ik wil hebben. Niet alleen van de tomaatjes, maar ook de paprika, de peper en de ui die hierin verwerkt zitten komen van mijn eigen tuin. Alleen de knoflook niet. Daar had ik dit jaar geen plaats voor, maar volgend jaar heb ik ze weer.

De tuin wordt steeds leger. Er staat nog voldoende om te oogsten, maar normaal gesproken hadden er nu nieuwe gewassen gestaan op die lege plekken. Ik heb daar dit jaar geen tijd voor en ik heb de verleiding kunnen weerstaan om er toch wat neer te gaan zetten.

En dan heb ik nog mijn tabaksplanten, waar ik dit jaar mee ben gaan experimenteren. Ze groeien redelijk goed, maar ik heb er nog geen bladeren van kunnen oogsten die ik echt kan gebruiken om te drogen. Het is een leuk experiment, waar ik wel wat verwachtingen bij heb.

En dan heb ik nog de courgette plant. Telkens zit hij vol prachtige bloemen, maar ik heb er slechts één mooie courgette vanaf kunnen halen. Nieuwe vruchten geven hoop op nieuwe kansen. En voor je het weet heb je er ineens weer veel te veel.

In het atelier ben ik hard aan het werk aan een nieuw en een oud werk. Het nieuwe werk laat een dame zien die met een heel lange jurk ontsnapt is uit een torentje. Het oude werk, wat ik nu toch echt eens moet afwerken, is ‘Het gerucht uit de Bontehondstraat’ (Hulst).

Als ik, rond zeven uur, op weg ben naar het atelier, hoor ik een pruim uit de pruimenboom vallen. Een prachtig rijpe pruim. Het was me nog niet opgevallen dat ze al rijp waren. Ik kan er zo een aantal plukken, en dat doe ik ook. Dit jaar hangt de boom goed vol en ze zijn heerlijk.

De vogeltjes hebben het ook al ontdekt en ik tref verschillende pruimen aan met vraatschade. Die laat ik lekker achter voor de vogeltjes. De onbeschadigde exemplaren neem ik me naar de keuken, waar ik ze even afspoel, om ze vervolgens weer mee te nemen naar het atelier. Ik zou er zo een stilleven van kunnen maken, maar ik heb meer te doen en ik eet ze liever op. Temeer ook omdat ik nu bezig ben met werk wat af moet. Veel werk.

Ik eet daarom de pruimen tijdens het schilderen en daar kan ik enorm van genieten. Dan denk ik automatisch aan Frans Hals en consorten, die er ook wel van hielden om er een feestje van te bouwen in het atelier.

De kleuren van de pruimen zijn echt prachtig. Dat zou een reden zijn om er toch een stilleven van te gaan maken. Maar eer ik daar serieus over na kan denken zijn ze al op en ga ik verder met waar ik mee bezig ben. De boom hang vol en er komen nog genoeg gelegenheden om pruimen te gaan schilderen. Nu ga ik verder met de dame die uit het torentje van de prins is ontsnapt en beneden bij het torentje, en de metershoge dikke kasteelmuur, wat dom om zich heen staat te kijken wat ze vervolgens moet gaan doen. De voorlopige titel is ‘The great escape’, maar daar ben ik niet tevreden mee. er moet een betere titel verzonnen worden en die schiet me wel te binnen als ik er aan werk. Feitelijk gaat dit schilderij over scheiden. De dame heeft alles wat haar leven begeert, behalve een eigen leven. Dat is de reden waarom ze uit dat leven bij de prins ontsnapt. Maar dan? Ik denk dat dit voor veel mensen herkenbaar zal zijn.

Het is het laatste wat ik aan een schilderij doe. Vernissen. Vanmorgen had ik twee werken onder handen. ‘Mirrors’ en EnigmArt’. Na zo’n vernislaagje zijn de werken ook beter te fotograferen. De verse verf is dan droog en het vernislaagje zorgt ervoor dat je de kleuren weer net zo briljant kunt zien als ik het heb geschilderd.

Vernissen is altijd een beetje een zenuwenklus. Je moet snel werken, de vernis moet overal gelijkmatig over het doek gestreken worden en er mag geen plekje over geslagen worden. Het is ook niet zo zeer kwasten, maar meer borstelen. Je borstelt, als het ware de vernis in de penseelstreken en dat doe je kruislings. Snel, efficiënt en beslissend. In het tegenlicht kun je controleren of de vernis echt overal dekkend aangebracht is.

Met een vernislaagje is het werk beter te fotograferen, maar ik ben geen beste fotograaf. Zelfs nu zie ik kleurverschil. EnigmArt, bijvoorbeeld, toont hier iets te blauw.

Op de bovenstaande foto zie je de werkelijke kleuren iets beter, maar is het weer te donker. En zo kun je bezig blijven. In het echt ziet het er gewoon beter uit. Dat is voor mij nog het belangrijkste. Want stel dat het werk er op de foto beter uitziet dan in het echt. Daar zou ik van wakker kunnen liggen.

Het drieluik van Mathilde ga ik in een altaarstuk monteren. Al heel jong was ik bijzonder onder de indruk van dit soort bouwwerken in oude kerken, zoals hier op de foto rechts. In die kerken waren zo veel van dit soort scheppingen te zien, ter verering van de een of andere heilige. Daar zaten vaak prachtige schilderijen in en het hele geheel gaf me de indruk dat het schilderwerk, op die wijze, sterker betrokken was met het spirituele, dan wanneer het in een gewone lijst had gezeten. Daarom was het me al vanaf het begin duidelijk dat Mathilde ook en dergelijk bouwwerk verdiende op haar 80-ste verjaardag. Een monument ter verering van een monumentale vrouw.

Om dat te kunnen maken besloot ik gebruik te maken van tal van geschikte meubelstukken die ik her en der op de kop kan tikken. Zo vond ik gisteren bij de Zeeuwsche kringloopbeurs in Sint Jansteen een kast die perfect aan mijn wensen voldeed.

Op het schetsje hierboven zie je hoe het gaat worden. Het mag niet te groot en niet te klein worden. Het middelste schilderij wordt 160 x 100 cm in afmeting en de twee zijpanelen iets kleiner.

De afgelopen tijd ben ik al wat aan het verzamelen geslagen. Geholpen door vrienden, zoals Theo Hamelink van brocanterie De Stoof, hier uit Zaamslag en natuurlijk de kringloopbeurs uit Sint Jansteen heb ik al aardig wat bouwmateriaal verzameld. Nu is het een kwestie van zagen, schaven, boren, lijmen en knutselen tot ik helemaal tevreden ben met dit monumentje voor Mathilde.

En tussen alle bedrijven door werk ik ook aan tal van andere werken waar Mathilde op voorkomt zoals hier op het schilderij ‘Change’, wat ook nog eens een extra Terneuzens tintje heeft gekregen.

Het gaat momenteel erg hard in het atelier. Gisteren voltooide ik ‘EnigmArt’ en vandaag ben ik begonnen met wat veranderingen op het, bijna, voltooide werk ‘Change’. De dame op het muurtje, waar Ineke model voor heeft gestaan, krijgt een Mathilde (Willink) look omdat dat wel heel erg actueel aan het worden is en omdat Mathilde wel garant heeft gestaan voor veranderingen.

Een ander argument om het mezelf moeilijker te maken dan nodig zou zijn is wel het feit dat de stenen tekst ‘Change’ voorkomt op de dorpel van een venster van een markant gebouw in Terneuzen, aan de kop van de Nieuwstraat. De straat waar het op dit moment bruist van de activiteit rond het organiseren van de ‘Mathildedag in 2018.

Het werk mag meer de oversteek van Mathilde naar Amsterdam gaan duiden. Dat is een heel bewuste keuze die het werk aanzienlijk meer betekenis gaat geven.

Ook de bakstenen die onder dat venster zitten gaan terugkeren in dit schilderij. Hierdoor wordt de locatie nog herkenbaarder dan het nu is. Zeker voor Terneuzenaren.

Dit is ook een van de plekken in de stad waar Mathilde beslist vaak langs gelopen is. En mogelijk heeft zij ook ooit op die vensterbank gezeten. Het zou zomaar kunnen.

Eindelijk kan ik weer aan de slag met vrij werk. Na een periode van opdrachten schilderen is dit mijn zalige moment. Vanmorgen was ik al om half zeven in de ochtend aan het schilderen aan een werk dat ik eerder heb opgezet en wat nu bijna voltooid is. EnigmArt. Daar zit het woord ‘Enigma’ en ‘Art’ in en dat is dan ook precies waar dit werk over gaat. Het raadsel der kunsten.

Wie naar een museum gaat en een groot rood doek aantreft kan zich afvragen wat dit te betekenen heeft. Menigeen zal zich ook die vraag stellen en het hele werk met de nodige scepsis bekijken. Maar als een vertelstem, door de meegenomen koptelefoon, gaat vertellen waar dit werk over gaat zal de scepsis vlot worden omgezet in verwondering en uiteindelijk bewondering.

Gisteren was ik al in het atelier actief met een ander werk wat ik al ver voltooid had. ‘Mirrors’. Dat werk is gisterennacht voltooid. Zo worden er nu in sneltreinvaart enkele werken, die al vrij lang in het atelier staan, voltooid. En dat is ook hard nodig omdat ik aan de vooravond sta van twee belangrijke exposities. De tentoonstelling ‘(N)ooit gemaakte reizen’ in Gent en een week later de kunstbeurs in Wageningen (zie agenda).

Momenteel werk ik vooral aan opdrachten. Het vrije werk heeft daar behoorlijk onder te lijden, maar dat wil niet zeggen dat er niets nieuws meer gemaakt wordt. Ik heb nu even tijd, omdat de opdracht waar ik nu aan werk even moet indrogen, om een klein werkje te maken voor de ‘Schone Schijn expositie’ straks in Wageningen. Het schilderij heet ‘Mirrors’ en je ziet Jennifer die zich aan het opmaken is voor een middagje model zitten.

Ik heb het werk gisteren opgezet en werk daar nu even flink aan door in een zogenaamde ‘nat-in-nat techniek’. Dat gaat snel en je behoudt de spontaniteit van de penseelstreek. Dat is iets waar ik graag mee bezig ben. Snel, stevig werk.