Op wat heel kleine dingetjes na is dit werk voltooid. ‘Rokjesdag’. Naar een column van Martin Bril. Het idee voor deze titel kwam van een facebook vriendin, Tineke Mahmood, die hier gelijk aan moest denken.

Op de achtergrond zie je nog een stukje van een groter werk waar ik nog aan bezig ben. ‘Enigma’. En dat gaat over het raadsel der kunsten. Ook een werk wat bijna voltooid is.

Wat ik erg mooi vind van wonen in ‘Het land van Axel’, want dat is dit, is de streekdracht. Op Zondag komt dat uit de kast en draag ik mijn Axelse kostuum. Als ik daar tenminste de tijd voor heb. Vandaag is dat echter niet het geval. Ik ben tegenwoordig veel op pad voor acquisitie en ondernemen en dat gaat dan ten koste van mijn atelieruren. Daarom blijf ik niet te lang in mijn Axelse kostuum rondlopen en zit ik tegen de middag al weer in mijn oude kloffie te werken in het atelier.

Wel leuk om er even een paar foto’s van te maken voordat ik aan de slag ga. Als ik wat meer tijd heb ga ik die mooie Zeeuwse traditie meer kans van bestaan geven. Maar nu even niet.

Enigma is zo’n woord wat voor tal van doeleinden gebruikt wordt, maar het betekent ‘raadsel’. Het is ook de titel van dit schilderij dat gaat over het raadsel der kunsten.

Vandaag al heel vroeg (half zeven) in het atelier aan het werk aan een nieuw schilderij. Het gaat over kijken naar kunst in een museum. Het was mijn bedoeling om eerst even wakker te worden met een bak koffie en een ontbijtje, maar eenmaal in het atelier ging ik al vrij snel over tot werken. Dit wordt een heel gaaf werk. Kan ik nu al zien.

In het atelier ben ik met tal van nieuwe werken bezig. Eén springt er voor mij nu echt uit en dat is een dorpsgezicht, waar ik in de zomer een buitenstudie voor maakte, van Hoek. Het is gezien vanuit de polder en helemaal rechts zie je de kerk en de molen. Toen ik die studie maakte was men aan het werk aan de wederopbouw van onze kerk, die op nieuwjaarsdag 2015 afbrandde. Bouwvakkers hadden toen zo’n wiebelig hijskraantje waarmee ze bouwmaterialen konden ophijsen. Dat ding had toen een optater van een van de molenwieken gehad van de Windlust en stond sindsdien wat lullig en opgefrommeld tegen de gevel van de kerk aan. De molen had ook schade. Er was een aluminium plaat van een van de wieken afgevlogen.

Het afgeslagen stuk aluminium van de molenwiek

De echte Hoekenezen weten dat en zouden dat moment kunnen herkennen in het schilderij. Een stukje uit de omhoog staande wiek van de molen en het verfrommelde kraantje van de bouwvakkers tegen de gevel van de kerk. Dorpslol.

Beneden in de molen zie ik een stuk verfrommeld aluminium liggen. Dat is het stuk wat van de wiek afgeslagen is. Daaraan kun je zien dat het een behoorlijke klap geweest is. De molen draait er niet minder om. Maar als de molen stilgezet wordt gaat de wiek waar het stuk aluminium is afgeslagen automatisch omhoog door de zwaartekracht. Daardoor komt de kapotte wiek boven alles uit te staan zodat iedereen het kan zien.

Maar ik werk aan nog meer schilderijen, zoals je op de bovenstaande foto kan zien. In mijn huiskamer ligt het stilleventje van Inekes parfumflesje te drogen (foto rechts).

Tentoonstelling van Ton Haring bij Ewald Sorbi te Zetten

Na een lekker lang kunstenweekeind, Ineke en ik bezochten de fantastische tentoonstelling van collega Ton Haring bij collega Ewald Sorbi te Zetten, ben ik weer in mijn eigen Hoekse atelier aan de slag gegaan met een nieuw stilleventje. Dit keer een prachtig, oud, leeg, parfumflesje van Ineke. Het behoort tot een van haar heiligdommen die ze uitgestald heeft in een monumentale vitrinekast om het elke dag te kunnen zien.

De parfum die er in zat is op. Daarom geef ik dit schilderijtje de titel, ‘Op’. Het is een mooi klein doekje van 20 op 20 cm. Een mooi klein juweeltje op doek. Dat doekje wordt dan ook weer zo’n mooi klein juweeltje op zichzelf.

Na het ‘kunstenweekeind’ ben ik dus weer aan de slag gegaan in mijn eigen atelier. Ik werk aan meerdere schilderijen tegelijk en ik zou er zo nog een willen gaan maken buiten de deur.

De molen van Zuidzande

Gisteren was ik, vanuit Huissen, gelijk doorgereden naar Zuidzande, in mijn eigen vertrouwde Zeeuws Vlaanderen, waar Jelle, onze Hoekse molenaar, de molen liet draaien voor de wandelaars van een herdenkingstocht voor de bevrijding van Zeeuws Vlaanderen. Daar staat een huisje bij, waar ooit een pracht van een moestuin voor stond, dat ik zo zou kunnen gaan schilderen. En sinds gisteren ben ik dat ook van plan. Direct naar de waarneming. Weer of geen weer, het kan me niet schelen.

Maar ik heb nog meer te doen. Buiten regent het en is het koud. Binnen brandt de kachel op grote blokken hout, en is het zo aangenaam, dat ik het wel uit mijn hoofd laat om buiten te gaan werken. Een ander mooi excuus om binnen door te blijven werken is wel het feit dat ik nog aan het stilleventje werk met Inekes parfumflesje. Op de middelste ezel staat een ander, kleurrijk, doek waar ik straks aan verder moet en helemaal links zie je nog net ‘Change’, dat eveneens afgewerkt moet worden.

‘Het gerucht uit de Bontehondstraat’

En niet te vergeten ‘Het gerucht uit de Bontehondstraat’. Een spannend schilderij waar ik eveneens vol van ben. Zeeuwse inspiratie, is dat. Op het tafeltje vóór dit werk liggen al twee geprepareerde doekjes klaar om buiten te gaan werken.

Kortom. Ik ben blij dat ik weer thuis ben in mijn eigen Zeeuws Vlaamse imperium. En van alle mooie plekken die ik in de afgelopen weken heb bezocht gaat er toch niets boven dit zalige land van ruimte, vergezichten, sfeer en rust. Ik ben blij dat ik weer Zeeuws hoor praten en dat hier alles nog exact hetzelfde is zoals het altijd is. Hout hakken, kachels stoken, broodjes bakken, spitten in de moestuin, etc. etc.

Vandaag een dikke rol belletjesplastiek gehaald bij Van Wijk. Blijkt nog voordeliger te zijn dan op internet. Vervolgens ben ik in het atelier begonnen aan het inpakken van de complete collectie werk voor Persingen. 25 schilderijen in totaal. Ineke heeft nog eens zo’n aantal en samen komen we dan makkelijk op 50 werken. Waarschijnlijk kunnen we niet alles kwijt, maar dat zien we aanstaande Vrijdag wel als we gaan inrichten.

217 kilometer verderop zit Ineke hetzelfde te doen als ik. Ze is kaartjes aan het schrijven voor bij haar werk en eveneens aan het inpakken. Al haar werk om haar heen in de huiskamer. Zo zijn we samen al dagenlang bezig met onze Muze-tentoonstelling.

En om te weten wat mijn vriendinnetje op 217 kilometer van mij vandaan aan het doen is hebben we video-chat van facebook. Een geweldige uitvinding. Zo zien en spreken we elkaar de hele dag.

Ik heb iets met afwijkende stillevens. En dit wordt wel een heel bijzondere. Een stilleven wat een verhaal kan vertellen spreekt mij het meest aan. De onderwerpen, een steen, een kwast en een oude sleutel, zijn onorthodox en vragen om uitleg die er niet zal komen. Het is iets anders dan een stilleven met een theedoek, een pollepel en een ei, om maar wat te noemen. De steen staat voor het bouwwerk van het leven, de kwast voor artistieke kwaliteit en de sleutel biedt toegang tot het verleden. De toeschouwer mag zelf in gaan vullen waar die ingrediënten in zijn of haar eigen leven voor staan.

Ik ben vandaag begonnen met het schilderen van een stilleventje van de eerste fles appelsap van dit jaar. Eigen oogst en eigen persing. Ik heb dit jaar nogal veel appels en peren. Daar probeer ik er zo veel mogelijk van te bewaren in de koelkast, maar wat overblijft, en dat is dit jaar heel veel, wordt geperst om als sap te bewaren voor de rest van het jaar.

De eerste fles vond ik zo mooi dat ik besloot om die te gaan schilderen in een stilleven. De kleuren zijn zo prachtig, dat het idee om dit te gaan schilderen vanzelf ontstond.

Op de foto hierboven ben ik bezig met de appeloogst. Dat zijn er al heel erg veel. De kruiwagen ging helemaal vol. Met een kop erop. En dan nog twee forse emmers.

En omdat het vandaag ging onweren, en ik nog lang niet alle appels heb kunnen verwerken, heb ik de kruiwagen in het atelier geparkeerd. Op het tafeltje heb ik de fles met het sap van de eerste persing neergezet en een mooi doekje in de ezel gespannen.

De donkere achtergrond geeft de prachtige warme tinten in de fles mooi de kans om zichtbaar te worden. Zwart absorbeert kleur en dat geeft de prachtige kleuren in deze fles extra kracht. Van groen-geel tot diep rood. Het zit er allemaal in. En ergens schilder ik natuurlijk ook tuinderstrots. Het persen, bottelen en drinken van dit hemels-lekkere vocht is feest.

Op de bovenstaande foto zie je het appelsap in de fles net nadat deze is gebotteld. De kleur is dan donker. Later wordt de kleur lichter, tot goudgeel. Ik moet dus snel werken. Ook omdat het sap zo in de fles gegoten is, en dus onderhevig is aan bederf. Hij moet dus snel uitgeschonken worden.

Vandaag ben ik begonnen aan de laatste laag voor een mooi portretje. Het betreft hier een opdracht. Als je zelf zoiets wil bestellen kun je het beste even kijken op de pagina ‘portret in opdracht‘. Hierin staat omschreven wat er allemaal kan en wat het kost.