In het atelier werk ik vandaag verder aan het schilderij ‘De manager’. Dat is de voorlopige werktitel. Bij dit werk hoort een heel verhaal wat opviel op social media en wat me bezig bleef houden. Het werk is nog lang niet voltooid, maar het eind is in zicht. Vandaag ga ik me bezig houden met het schilderen van Domburg, wat op de achtergrond zichtbaar is.

Vanmorgen ben ik begonnen met het vernissen van ‘Kanten brann’. Meteen zie ik de briljantie van de kleuren terugkeren. Vernissen is net een beetje toveren. De ingeschoten kleuren, wat veroorzaakt wordt door droging van laag over laag geschilderde vlakken, is nu weer exact zoals ik het bedoeld heb.

Het fotograferen van het werk is nu moeilijk door de glans van de vernis. Dan zit er altijd lichtreflectie in en ik zie dat de donkere partijen van de bomengrens dichtloopt. Hierdoor zie je op de foto de bomen niet meer staan, maar in het echt zie je ze fantastisch. Dit is een schilderij waar ik trots op ben. Het is een prachtig groot formaat (135 x 135 cm.) en het is zo mooi ingetogen en rustgevend dat ik er uren naar kan gaan zitten kijken. Maar ik heb meer te doen.

Na een periode van tekenen en schrijven aan diverse verhalen ben ik vandaag weer teruggekeerd naar de olieverf op doek. Mijn eerste boekje is nu zover klaar dat ik vandaag een proefdruk verwacht te ontvangen voor de laatste correcties waarna het echt in productie kan gaan. 14 Maart moet alles paraat zijn voor de presentatie bij de opening van het nieuwe expositie seizoen van Galerie & Kunstcafé Lokaal 54 in Terneuzen.

In de afgelopen periode heb ik hard gewerkt aan het tweede boekje waarin ik een nieuw (spook)verhaal ga presenteren dat zich in mijn dorp heeft afgespeeld. Dat berust geheel op fantasie. Hierboven zie je twee pagina’s uit het derde boekje wat op het tweede zal volgen.

Hiermee is de start gemaakt voor het uitgeven van een serie boekjes die ik, naast mijn werk als schilder, wil gaan maken. Een nieuwe wending in mijn bestaan als kunstenmaker die al een tijdje lag te broeden en te woelen in mijn brein. De start is nu gemaakt. Ik heb straks stof voor drie boekjes en er gaan er nog veel meer volgen. Bij elk boekje zal een schilderij op de cover prijken en zullen tekeningen het verhaal gaan illustreren. Elk boekje telt 52 pagina’s en zal €10,- Euro gaan kosten.

Langzaam maar zeker begint het schilderij ‘Gebakken lucht’ vorm te krijgen. Op de achtergrond ga je straks de contouren van Domburg zien. De blauwe lucht is niet de definitieve lucht, maar een basis om later op door te werken. Het verhaal, dat bij dit schilderij hoort, publiceer ik pas als het helemaal klaar is. Voorlopig ben ik nog wel even zoet met het schilderen van zo veel mogelijk details.

Van het een komt het ander. Het werd weer eens tijd voor een schilderij waarmee ik mensen aan het denken kan zetten en het idee hiervoor besprong me gisterenavond laat. Te laat om er nog aan te beginnen en daarom was ik vandaag al weer vroeg in het atelier op een spieraam in elkaar te timmeren en doek op maat te knippen.

Een spieraam van 135 x 145 cm. Doek heb ik op rol en nietjes in overvloed. De beste raad is voorraad, zeg ik dan maar. Dan kun je gelijk iets gaan uitvoeren wat ik je kop zit en dat is een heel belangrijk deel van het het hele schilder proces.

Als je eerst moet wachten tot je materiaal kunt kopen loop je de kans dat je enthousiasme afneemt en uiteindelijk wegvloeit. Ik zet meteen het gewenste doekformaat in elkaar en dan ga ik me de rest van de dag bezig houden met schetsen en het idee uitwerken op papier. Vanavond moet de schets op doek staan.

In het atelier staan nu 2 forse landschappen op de ezel. Als ik deze morgen het atelier binnenloop ben ik meteen geraakt door de kracht die van beide composities uit gaat. Het is een vorm van minimalistisch schilderen. Met heel weinig informatie heel veel laten zien. Je ziet vooral alles wat niet is geschilderd. De ‘wow-factor’ van deze werken is hierdoor enorm.

Het is zeven uur in de ochtend. Vanuit huis heb ik een warme kop koffie meegenomen en een krentenbol als ontbijt en zo kan ik de ochtend beginnen met genieten van mijn eigen werk. En nu verder. Ik weet precies wat ik vandaag ga doen.

In het atelier werk ik momenteel aan een redelijk fors landschap. Het is het rivierenlandschap bij Deventer. De IJssel in herfsttonen. Het doek heeft een formaat van 120 x 120 cm. Ik ben van mening dat landschap de ruimte nodig heeft om in al haar grootsheid te kunnen schitteren. Hoe groter het doekformaat, hoe liever.

In de verte zie je de kerktoren van Deventer. Dat zie je als je over de brug rijdt. Zo’n zelfde landschap zie je telkens als je in een auto zit en dus niet even kan stoppen om te kijken. Als ik met Ineke naar Arnhem rij, Ineke aan het roer en ik als chef d’equipe ernaast, kan ik goed kijken en zie ik net zo’n prachtig rivierenlandschap voorbij komen als hier. Maar zonder kerktoren, want die zie je alleen aan de andere kant van de brug met teveel stad er bij in zicht. Dat vind ik dus minder mooi. Op dit schilderij zie je de stad eigenlijk niet. Een klein beetje. Dat geeft de kijker nog alle ruimte om te dromen.

In het atelier ben ik al weer bezig met een volgend karwei. Ik ben standaards aan het maken voor een workshop stilleven schilderen op de klassieke wijze voor de leerlingen van Cultuurducatie Zeeuws Vlaanderen. Ik ga hen leren om op de klassieke wijze een sleutel te schilderen. Het komt in deze workshop aan op vaardigheid, kennis en ambacht. Dat is wat je nodig hebt om iets goed (naar de waarneming) te kunnen schilderen. Artistieke kwaliteit is een ander verhaal. Daar komen we later nog wel op terug. Maar de (oude) sleutel kan al redelijk tot de verbeelding spreken. Vandaag ga ik eerst een voorbeeld maken, en dat schilderen, om straks goed aan de slag te kunnen.

Wie heeft er nog van dit soort grote oude sleutels? Ik heb er een paar maar nog niet genoeg om 10 leerlingen mee aan de slag te helpen. Ik kom er nog vier tekort. Dus heb je iets liggen? Laat het even weten. Dan maak je mij en 10 leerlingen blij.

Na een weekje bouwen aan mijn houtkot en lesgeven ben ik weer terug in het atelier en zit ik weer achter mijn ezel. De ideeën voor nieuw werk hebben zich de afgelopen week opgestapeld, maar ik ben nog bezig met onafgemaakt werk wat in deze periode mooi heeft kunnen drogen.

Buiten staat mijn bijna voltooide houtkot. Daar ga ik deze week nog het nodige aan afwerken, maar dat is nu bijzaak en dat kan ik dan mooi tussen de bedrijven van het schilderen door doen. De tuin is nog een grote puinhoop met veel hout wat nog gezaagd en gekliefd moet worden en nog wat restanten van bouwmateriaal en gereedschap wat nog opgeruimd moet worden.

Gisteren regende het de hele dag, dus heb ik er niets aan gedaan. Er viel in één dag maar liefst 32 mm regen! Ik heb mijn tijd benut om het atelier weer op te ruimen en klaar te maken voor een nieuwe periode van schilderen.

Vandaag is het droog. Tot aan de avond ten minste, volgens de weervoorspellers. Daarom zal ik vandaag ook nog wat meer buiten bezig zijn dan binnen in het atelier. De rest van de week zal het weer gaan regenen en dan heb ik een uitstekend excuus om hele dagen achter mijn ezel te blijven zitten.

Heel precies, laag over laag, zit ik weer eens streepjes te schilderen. Voor de kunstbeurs te Wageningen, straks op 14 & 15 September in Theater het Junushoff. Ik wil daar wat klein werk laten zien (en verkopen) wat van een net zo hoge kwaliteit is als het grotere werk. Omdat het zo’n klein doekje is (30 x 24 cm) wil ik wat extra mijn best doen op fotografische elementen. Soms kan ik van dit gepiel enorm zitten genieten.

Waar ik ook van kan genieten is van wat er in de kas groeit. Het werd weer tijd om wat te gaan oogsten en ik heb wel zin in een dikke pan tomatensoep.

Ik oogst dan gelijk ook wat cherry tomaatjes en pepers. Dat versterkt de smaak nog meer. Bij elkaar is deze oogst bijna 2 kilo. Genoeg voor een dikke pan soep. Er komen natuurlijk ook nog tal van fijngesneden groenten bij, zoals peen, prei, broccoli etc. Alles groeit hier nu in overvloed.

De tomaten hebben alle tijd gehad om te rijpen en zijn van zichzelf al heel erg vol van smaak. Daar kunnen tomaten uit de winkel niet tegenop. Niet dat die zo slecht zijn, maar er zit echt een smaakverschil in.

Drogen doet het werk prima, met dit weer. Dat gaf me de gelegenheid om drie schilderijen tegelijk te kunnen vernissen. Vooral de grote, De dromendraagster’ (160 x 170 cm.) gaf me wat extra werk. De (retouche)vernis moet er echt zorgvuldig in geborsteld worden met een brede kwast. Het mooie van vernissen is dat je alle ingeschoten plekken weer kwijt bent en het schilderij weer ziet zoals je het geschilderd hebt. Net toveren.