Als ik ‘s-morgens aan de slag ga in het atelier, zie ik de hoeveelheid werk om me heen groeien. Ik wil een aantal nieuwe werken presenteren tijdens ‘Kust Wageningen’, zie de pagina ‘agenda’. Niet alleen grote dure werken maar ook klein werk dat qua prijs en formaat wat gunstiger ligt voor een kunstbeurs waar je aangekocht werk zo mee wil kunnen nemen.

De laatste schilderijtjes die ik hiervoor maak zijn allemaal van een klein formaat. In verhouding tot het grotere werk zijn deze werkjes sneller te maken, maar niet minder boeiend dan de grotere werken. Elk onderwerp heeft zo zijn/haar eigen verhaal en karakter en juist die kleine juweeltjes vind ik zelf zeker zo krachtig als een groot werk.

Voorlopig is het hard aanpakken n het atelier. Elk uur van de dag wordt benut om keihard aan die beurs in Wageningen te werken. Onderwerpen en inspiratie heb ik genoeg en zo groeit dus de hoeveelheid werk in het atelier. Dan ben ik eigenlijk het best in mijn element. Het liefst zou ik ook al dat werk om me heen houden. Maar als ik dat had gedaan was ik nu geheel dichtgegroeid.

Laurens Alma Tadema was, en is nog steeds, een van mijn favoriete schilders uit het verleden. Hij schilderde het Romeinse sprookje en werd gezien als oriëntalist. De Oriënt inspireert vandaag de dag nog steeds. Ik zag ooit eens een mooie vakantiefoto voorbij komen van een Zeeuwse schone, van d’noverkant, die ergens in een ver Oosters land kleding ging staan passen in een winkel, aldaar. Dat beeld deed me gelijk denken aan het werk van Tadema en omdat het zich duidelijk in deze tijd afspeelt wilde ik het gaan schilderen. Daar kwam, door allerlei omstandigheden, weer niets van terecht en daardoor kwam het schetswerk in een hoek van mijn atelier te staan en was ik het bijna vergeten.

Maar nu staat het weer op de ezel en maak ik het af voor ‘Kunst Wageningen’, straks op14 en 15 September. Met een beetje geluk komt het op tijd af.

Zoals gebruikelijk werk ik aan meerdere werken tegelijk. Dat is ook nu het geval. Er staan drie schilderijen op de ezels en op de grond ligt het begin van een altaarstuk voor Sinterklaas. Kate Bush lijkt op de achtergrond bezorgd mee te kijken. Die vermeende bezorgdheid kan ik wel volgen. Ik vraag me soms ook wel af waar ik nu weer aan begin. Maar zo zit mijn leven nu eenmaal in elkaar. Ik heb nog steeds die drive die ik altijd heb als ik iets persé wil maken. Dat altaarstuk wordt weer zo’n monsterklus. Net als het Mathilde drieluik. Dat leer ik toch nooit af.

Gisteren maakte ik de lijst voor het schilderij ‘De zwarte kat’. Dit gaat aanstaande Vrijdag naar de gelijknamige galerie van Rinneke van Looveren te Axel. Kate Bush staat nog steeds te wachten op verdere bewerking. Zij zal straks gepresenteerd worden bij ‘Kust Wageningen’ op 14 en 15 September. Op de derde ezel staat nog steeds het grote werk met Ineke in het Sonsbeekpark te Arnhem.

Die gaat straks naar Art Gallery Pot te Axel, maar daar moet ik nog een hoop aan doen. Tegen de houtdraaibank staat het raamwerk te rusten voor het middelste paneel van het Sinterklaas altaarstuk, dat ik medio September moet gaan presenteren opeen bijeenkomst van het Sint Nicolaas Genootschap.

Tussendoor oogst ik nog de laatste witte kolen, want ook dat kan niet wachten. De moestuin geeft nu ineens veel oogst. Veel tijd heb ik er niet voor want er moet stevig doorgekwast worden in het atelier om alle afspraken te kunnen halen. Sinterklaas komt straks langs om te praten over een middagje model zitten voor dat Sinterklaas-schilderij. Daar moet ik alle fotografie en het hele ontwerp nog voor maken. Ook het doek, een afwijkende maat, zal ik zelf in elkaar moeten steken.

Dan is er nog een pracht van een tentoonstelling te bewonderen van het werk van K.J. Huineman in de Passerelle van het Stadhuis van Terneuzen. Daar ga ik eerst nog even langs, want dat boeit me enorm. K.J. Huineman is zo’n half vergeten schilder uit Terneuzen. Hij was officieel deurwaarder, maar eigenlijk was hij een begenadigd schilder. De tentoonstelling gaat over zijn werk gedurende de oorlogsperiode die nu herdacht wordt. 75 jaar geleden voltrok zich hier het Schelde offensief. Een eveneens onderbelichte gebeurtenis waar veel doden en een enorme schade bij te betreuren viel. Mijn dagen zijn dus te kort.

Vanmorgen ben ik heel vroeg begonnen. Om iets over zessen al. Alle deuren en ramen van het atelier open en de hitte van gisteren proberen te verdrijven. Dat lukt, maar nu, om 12 uur, is het al weer veranderd in ene echte zweethut. Maar ik moet door. De tijd dringt en ik wil het schilderij, waar ik nu aan werk, morgen af hebben. Gelukkig heb ik verkoeling onder de bomen van de boomgaard. Ik wissel de schildersessies daarom wat vaker af met een glas ijskoud appelsap (van mijn eigen appels).

Later op de dag werd het meer dan 38 graden heet. Ik dreef zowat uit het atelier weg, en omdat ik me op zeker moment zelfs duizelig voelde ben ik maar gestopt. Morgen verder met minder hitte, maar nog steeds erg heet.

Uit mijn CD-speler klinkt de stem van Kate Bush. Dat doet me weer terugdenken aan mijn tijd op de academie. Wuthering heights was toen net uitgekomen en als ik naar de academie liep, toen nog gevestigd aan de St Janstraat in Breda, liep ik langs de etalage van de platenwinkel van Spronk aan de Veemarktstraat waar ik die betoverende LP-hoes zag met Kate Bush in het Japans rood op de cover. Ineke is er ook dol op, op die muziek, en confronteerde me laatst met dat ene beroemde nummer. Die muziek klinkt nu op de achtergrond als ik een schilderij aan het maken ben met Ineke op de voorgrond. Ineke inspireert. Net als Kate Bush. In die sfeer is dit schilderij gemaakt wat me herinnert aan een heel leuke middag in het Sonsbeekpark te Arnhem met Ineke.

Het is nog lang niet klaar, maar met deze muziek op de achtergrond gaat het wel hard naar een eindresultaat toe. Links op de foto zie je een ander schilderij in wording. De voorlopige werktitel is ‘De zwarte kat’. Later laat ik wel meer hierover zien en lezen.

Vandaag ben ik vooral bezig met het afwerken van het schilderij ‘Isi in the sky with diamonds’. De landelijke sfeer op het schilderij is iets wat me enorm boeit. Het is niet het platteland van Hoek en omgeving maar dat van de uiterwaarden van Huissen, waar Isilareina woont en werkt. We inspireren elkaar wel tot dit soort prestaties. Ineke (Isilareina) maakt nu een schilderij waar ik op voorkom. “Meester van de gekouste benen’ heet het. Ze is er nog aan bezig, dus een betere foto volgt later nog wel. De inspiratie voor dit schilderij kwam van een foto van mij op de Hoekse molen. Omdat het een feestdag was ging ik er in mijn boerengoed naar toe.

In de Windlust wordt het Hoekse graan gemalen tot Hoeks meel, waar Hoekse koeken en broden van gebakken worden. We zijn een beetje zelfvoorzienend hier in het Zeeuwse en dat is precies waar ik zo van hou.

Mijn overburen komen me regelmatig verwennen met heerlijke eieren van hun kippen. Ik ben daar de laatste tijd wat zuinig mee geweest. Daarom heb ik er lekker veel die nu elke dag wel op het menu komen te staan.

Hierboven zie je een foto van een paar van de eierproducenten bij mij tegenover. Ze lopen in de zelfde wei als die van de schapen en vormen zo mijn landelijke uitzicht.

De schapen hebben hier een fantastisch leven. Ze worden akelig verwend en hebben hun eigen schapenpaleis, een wei vol gras en bomen en echt een zee aan ruimte. De oude schapen zijn nu geschoren. De jonge schapen behouden dit jaar nog hun vacht. Zo kun je nog redelijk makkelijk zien wie de ouders en de kinderen zijn.

En ik het de landelijke keuken met een echte Rayburn en nu dus ook een pan vol landelijke zaligheden. Dit landleven is altijd mijn grootste wens geweest. Nu ik er middenin zit geniet ik er elke dag van, hoewel het door gewenning ook wel weer ‘gewoon’ wordt. Mijn eigen agrarische bezigheden beperken zich tot mijn eigen moestuin waar nu alles lekker aan het groeien is. Op de foto zie je mijn perceel met kolen. Rechts een rijtje bloemkool met daarnaast twee rijtjes witte kool. Elders zie je nog net een rijtje jonge broccoli. Daarnaast staan de spruiten (die niet op de foto staan). Verder heb ik natuurlijk alles wat in een echte boeren moestuin thuis hoort.

Schilderen is één, afwerken twee. Om mijn werk goed te kunnen exposeren maak ik zelf de ‘expo-lijsten’, zoals ik het zelf noem. Dat zijn eenvoudige lijsten die ik zelf kan maken in mijn houtwerkplaats. Elke lijst krijgt een karakteristiek symbooltje in goud. Dat is mijn beeldmerk waarmee ik elk, door mij gemaakt schilderij, signeer.

Goud uit het potje goudwas van Le Franc.

Elke lijst die ik maak wordt ook gesigneerd

Het maken van die lijsten is altijd een hele klus. Zagen, frezen, lijmen, schuren en schilderen. Vandaag hou ik me vooral bezig met het maken van de lijst voor het schilderij ‘De diva van de Achterweg’. Die lijst maakt het werk af.

Op de achtergrond, op de foto hierboven, zie je de profielen liggen voor de volgende lijst. Zo hou ik het hele schilder proces, van idee tot afwerking van het schilderij, geheel in eigen huis/atelier.

In huis wordt tussen de bedrijven door brood gebakken. Buiten regent het al de hele dag en binnen brandt de Rayburn om een eitje te koken en om de temperatuur in de oven naar 220 graden te stoken voor een heerlijk vers broodje voor de lunch.

Geen eigen gekneed brood met meel van onze molen, maar zo’n afbak ding van AH, wat zeker zo lekker is en veel minder werk. Want die tijd heb ik vandaag niet. In de regen kan ik ook niets doen in de moestuin en dat komt me nu ook wel goed van pas. Ook daar ben ik nog lang niet klaar. Alles groeit nu als kool en ik moet nog een hoop bijhouden. Maar dat komt later als het droog is en als ik klaar ben in het atelier.

Een natte moestuin vol werk. Maar dat kan wachten tot later.

En zo ziet mijn lunch er vandaag uit. Kakelvers uit eigen oven.

Na de lunch gaat het werk in het atelier weer verder. Op weg naar het atelier kom ik verse aardbeien tegen en die doop ik even in de suikerpot om zo op te eten. Leven als God in Hoek, noem ik zoiets. En de strijd tegen alle elementen van het afwerken van zo’n schilderij gaat me vandaag ook prima af. Aan het eind van de middag kan ik tevreden kijken naar een ingelijst werk.

En dan wordt langzaam maar zeker het eindresultaat zichtbaar. Het schilderij is voorzien van een laagje retouche vernis en kan nu in het kader worden gemonteerd. Er komt een stalen ophangkoordje aan en dan is het werk eindelijk klaar om uit te vliegen naar de galerie.

In het atelier is het, zoals gewoonlijk, altijd een kakofonie van artistieke activiteit. Sinds een week ben ik ook weer aan het tekenen voor een nieuw boek van schrijfster Renske Jansen. Op de achtergrond zie je de schilderijen waar ik momenteel hard aan werk. Het zijn twee werken voor de aankomende Mathildedag tentoonstelling bij Lokaal 54 en een nieuw groot werk voor Pot. Eigenlijk wil ik nog een derde schilderij voor de Mathildedag maken, maar daar ontbreekt waarschijnlijk de tijd voor.

Rechts op de voorgrond zie je een fragment van ‘Het gerucht van de Achterweg’. Een van de twee ‘diva-schildrijen’ waar ik momenteel aan werk voor de ‘Diva-tentoonstelling’ voor de Mathildedag. Het schilderij achter dit werk is het reeds voltooide werk van de Diva van Terneuzen, waar ik niet veel van wil laten zien omdat dit werk straks, tijdens de Mathildedag, onthuld wordt.

We hopen straks een hele hoop diva’s aan te treffen tijdens de opening van de tentoonstelling op de Mathildedag, die niet alleen plaats vindt in Galerie & Kunstcafé Lokaal 54, maar ook in het pas geopende restaurant ’t Zusje dat zich nu heel succesvol heeft gevestigd in het voormalige postkantoor van Terneuzen.

Restaurant ’t Zusje, dat een belangrijke rol gaat spelen in de komende viering van de Mathildedag

Zoals gewoonlijk werk ik het weekeind gewoon door in het atelier. Er is nog een hele berg werk te verzetten en naast al dit schilder,- en tekenwerk heb ik ook nog het nodige te doen aan de moestuin waar alles begint te groeien als kool.

Vandaag is het Zaterdag 20 April. Het lijkt wel Zondag. Alles is hier stil. Ik hoor alleen het tikken van de klok, de vogeltjes buiten en als ik de luiken open doe zie ik een prachtig zomers landschap met mijn overburen die gezellig, met z’n allen, aan het grazen zijn.

De moestuin begint weer vorm te krijgen. Er staan al tal van plantjes, d’n èrepels zitten al in de grond en de kas komt steeds voller te staan met plantjes die mogen afharden. Het is erg droog en ik geef de aardbeien een klets water voordat de zon hoog aan de hemel staat.

In het atelier ben ik bezig met een nieuwe ‘dreamscape’ over een neergedaalde heteluchtballon en twee, vrij heftige, dames. Alles nog in opbouw-fase en ok weet nu nog niet waar dit avontuur gaat eindigen. Dan werk ik volgens de ‘paranoïde critische methode van Salvador Dalí. Daar wees Jacques Blockx mee eens op, jaren geleden, toen ik zijn verffabriekje bezocht bij het kasteel in Terwagne. Dalí werkte ook met de beroemde Blockx verven en wasgoed bekend met de verfmakers. Met die verven werk ik ook.Vooral nu ik weer heel fijntjes de dreamscapes aan het schilderen ben. Dat brengt me weer terug op oude bekende terreinen toen ik mezelf nog echt als schilder aan het ontwikkelen was. Dat was ergens halverwege de jaren ’80. Ik was toen kind aan huis bij Jacques Blockx die me alles kon vertellen over de technische aspecten van zijn verven.

Toen wekte ik aan meerdere schilderijen tegelijk. Dat doe ik ook nu weer. Op de ezel staat het schilderij ‘Ballonacats’. Spannende dames die zomaar met hun ballon uit de lucht kunnen komen vallen. Daar werk ik nu aan. Het is weer zo’n werk dat zichzelf gaat ontwikkelen en waarvan ik niet weet waar het zal eindigen. Op de andere ezels, ik werk met drie zware atelierezels, staan ‘Het gerucht uit de Achterweg’, en ‘De Diva’.

Als het ene schilderij moet drogen, werk ik weer aan een ander schilderij wat dan net droog is. Zo hou ik het schilder-tempo hoog en dat is nodig omdat deze werken erg arbeidsintensief zijn en omdat het daardoor lang duurt eer een werk klaar is voor expositie.

En tussendoor werk ik in de moestuin. Een welkome afwisseling van lang, geconcentreerd, zitten werken aan al die details die in zo’n schilderij voorkomen. Elke dag ben ik hier aan het werk. Is het niet in het atelier, dan wel in de moestuin en onderweg met werk naar exposities. Voor mij werkt dat het beste op het platteland. Daar heb ik de rust en de ruimte en als ik drukte wil ga ik even naar de grote stad. Gent is hier heel dicht bij en dan zit je meteen in een Mekka voor de kunsten.