Iets met een brandende Notre Dame, een lokale diva en een dikke steen. Dit schilderij zal straks, op 7 Juli, gepresenteerd worden tijdens de Matildedag in Terneuzen bij Galerie Lokaal 54. Veel meer wil ik er niet van laten zien omdat het op die dag gepresenteerd moet worden en dus een verrassing moet blijven. In totaal kom ik met drie schilderijen over diva’s, want dat is het thema van de tweede Mathildedag in Terneuzen.

Maar omdat ik er zelf nogal erg enthousiast over ben kan ik het toch niet laten om er een klein beetje van te laten zien.

Nadat ik afgelopen Zaterdag het atelier had opgeruimd en aangeveegd ben ik gaan nadenken over een klein schilderijtje dat ik in één weekeind zou kunnen maken. Maar ik vond geen onderwerp voor een klein schilderijtje. Wat ik wel had was een idee voor een ‘Diva-schilderij’ voor de ‘Diva tentoonstelling’ bij Galerie Lokaal 54, straks tijdens de (bescheiden) viering van de Mathildedag. Dat is bepaald geen tussendoortje, maar een serieuze hoop werk. Toch koos ik voor dat schilderij. ‘De Diva van de Achterweg’.

Ik laat er nog even niet veel van zien, want ik ik heb besloten om voortaan alleen nog voltooide werken te tonen, maar ik kon het niet laten om er toch een foto van te maken toen ik vanmorgen in het atelier kwam. Ik heb er het hele weekeind aan doorgewerkt en in één sessie twee lagen kunnen schilderen. Nu mag het werk even drogen en kan ik weer verder werken aan de opdracht, zoals ik had gepland. Die moet deze week ver klaar zijn. Daarna kan ik weer verder werken aan dit ‘Diva-schilderij’.

Omdat ik de laatste tijd werk aan een opdracht, waar ik om privacy redenen natuurlijk niets van kan laten zien, heb ik niets meer kunnen posten over het werk in het atelier. Vandaag is het Zaterdag en echt zo’n dag om eens flink op te ruimen, te poetsten en te stofzuigen. De opdracht staat dit weekeind even geparkeerd om te drogen en ik wil weer eens even een vlot klein schilderijtje gaan maken voor de afwisseling.

Wat ik nog niet zo vaak heb laten zien is mijn uitzicht vanuit het atelier over de landerijen van Hoek. Dat ziet er zo uit, als op de foto hierboven.

Er streek vandaag een koppel dikke, grote eenden neer. Misschien zijn het ganzen. Ik weet het niet. Feit is wel dat ik elke dag van dit uitzicht kan genieten. Vooral nu er een heerlijk voorjaarszonnetje overheen schijnt. Dit uitzicht wil ik ook nog eens gaan vastleggen. Ik hoef alleen maar de deuren te openen en dan kan ik vanuit het atelier alles schilderen. Er vliegt, kruipt, loopt en springt hier van alles rond. Maar dit weekeind ga ik iets anders schilderen. Een klein schilderijtje met iets vrouwelijks, denk ik.

Vandaag was het zo’n rommeldag in het atelier. Opruimen en alles klaar zetten voor morgen. Verder was het vooral Zondag. Gisteren heb ik het schilderijtje met de klompen en de toverschoentjes van Jennifer ingelijst en gevernist.

Het mooie van dit werk is dat het net lijkt alsof je de klompen van het doek kan pakken. ‘Met grote stappen snel thuis’ is de titel en die titel geeft een beetje weer wat me morgen te doen staat. Dan ga ik de lijst maken voor ‘De drieling’. Een klus die in één dag af moet. En dat wordt dus weer en race tegen de klok.

Het was even hard doorwerken. Ondanks het mooie weer. Op de foto heeft het schilderij veel ingeschoten plekken doordat ik de tijd niet nam om alles goed te laten drogen om laag over laag te schilderen. Maar de kleurintentie is enorm.

Het was een race tegen de klok, maar het is op de dag nauwkeurig gelukt om alles op tijd af te krijgen voor mijn presentatie, morgen, in mijn keynote lezing voor het ‘vertelcafé in het museum van Axel. Vervolgens kan ik niet rustig aan gaan doen, want er moet ook nog een lijst omheen gemaakt worden voor de presentatie van het schilderij zelf tijdens de opening van het nieuwe expositieseizoen bij Galerie Lokaal 54.

En dat gebeurt dan allemaal op het moment dat er ook in de tuin gewerkt moet worden om de moestuin weer in orde te maken. Het zeizoen begint niet vroeger dan normaal, maar met dit prachtige weer ben ik ook al aan het zaaien in de volle grond. Winterpeen (Flakkeese).

Er wordt al weer druk gespit en gezaaid, maar alles moet plaats vinden tussen de bedrijven van het schilderen door. Een mooie afwisseling die ik nodig heb om af en toe even iets anders te kunnen doen dan alleen schilderen.

In huis staan de potten met prei al te groeien. In het atelier staan er nog twee. Alles loopt zo lekker door elkaar.

Omdat iedereen dit jaar zo vol is van Rembrandt, ikzelf natuurlijk ook, kwam ik op het idee om dit jaar al mijn werk te signeren met ‘Roelandt’. Misschien wordt ik dan over 300 jaar nog beroemd.

Nu heb ik dit jaar al wat werken gemaakt die ik ‘gewoon’ gesigneerd heb, maar vanaf nu doe ik het dus zo. Zo ontstaat er ook een Roelandt jaar.

Zo ziet dat er dan uit op het schilderij ‘Met grote stappen snel thuis’, dat ik vandaag heb voltooid. Ook dit werk is straks te zien bij Galerie Lokaal 54 van Anne Mannaerts in Terneuzen als het nieuwe expositie seizoen weer begint op Zaterdag 9 Maart.

In het atelier leg ik de laatste hand aan een toffe opdracht. Vandaag komt het er op aan dat alles klopt. Het zijn de laatste loodjes. Kleine toetsjes hier en daar om alles net even wat mooier te maken dan het al is.

Dat is een klus van vooral veel kijken en op en neer lopen. Dat wissel ik af met het opruimen van mijn studio en opslag boven op zolder.

Die zolder is eigenlijk een kleine fotostudio waar ik alle fotografie doe voor mijn werk. Het is ook de plek waar ik alle toneel attributen en kleding op heb geslagen die ik voor het maken van foto’s voor mijn schilderijen nodig heb. Die ruimte was de laatste jaren zachtjes aan dichtgeslibt met zaken die ‘nog wel eens van pas konden komen’. Een oude mannenkwaal die ik van mijn vader geërfd heb. Het gevolg is dat ik er op het laatst mijn kont niet meer kon keren en dan is er slechts één remedie die nog rest. Een heel volle wagen naar de stort rijden. Dat lucht lekker op. Wat enigszins bruikbaar is gaat naar de kringloop. En dan moet ik heel erg oppassen dat ik niet evenveel zooi weer mee terugneem.

Intussen ben ik al weer bezig met een volgen, nieuw, Zeeuws werk. ‘De drieling van Terhole’. Drie mooie, Zeeuwse, ondernemende dames die meer in hun mars hebben dan alleen centjes verdienen. Ze beschikken over magische krachten die ze gebruiken wanneer het nodig is.

Een mooi eigentijds spookverhaal op doek (130 x 140 cm). Het is feitelijk een reflectie naar de gebeurtenissen met de Hedwigepolder, waar ik eerder al eens iets over geschilderd heb. Die prachtige polder wordt nu helemaal verwoest om onder water te zetten. Iets waar je, hier in Zeeland, niet mee aan moet komen, met de watersnood ramp nog vers in het geheugen.

Vanmorgen vroeg begon mijn dag zo. Het heeft flink gesneeuwd vannacht en als ik dan buiten kom om de luiken te openen zou ik dit het liefst gaan schilderen. Maar ik heb zoveel meer te schilderen in het atelier, en bovendien heb ik dit plaatje laatst al geschilderd voor de ‘Overwinteren expositie’ in Museum Het Warenhuis te Axel, dat ik er alleen maar een foto van maak.

Mijn uitzicht ziet er vandaag zo uit. Besneeuwde velden en het sneeuwt nog steeds. Maar het is vier graden boven nul, zag ik op mijn thermometer in de tuin, dus zal het wel niet lang blijven liggen.

En tussen de bedrijven door bak ik broodjes en kook ik erwtensoep op de Rayburn. De wintersfeer is dan volledig aanwezig en vanavond worden er pannenkoeken gebakken op de Rayburn. Winter in Hoek is feest.

In het atelier heb ik het keidruk met nieuw werk. Ik begin vandaag met de afwerking van het doek wat ik gisteren heb opgespannen. Daar komt straks een schilderij op te staan over een bizar streek-spook-verhaal over een kleurrijke drieling. ‘Vreemde gebeurtenissen op het Land van Terhole’. heet dat. Een schilderij en een verhaal over Zeeuwse zaken.

De Axelse poster op het raam bij Deva

Vandaag bij Deva, in Breda, een rol vers portretlinnen gehaald om nieuw werk op te kunnen spannen. Te beginnen met een doek van 160 x 170 cm. En omdat ik toch in Breda was heb ik gelijk hier en daar gevraagd of de poster van de expositie in Axel opgehangen mocht worden. Die hangt nu dus bij Deva, Via Mioni, Het Ezelsoor en natuurlijk de beste bakker van Breda, voor de ramen. Zo weten ze in Breda ook gelijk weer waar ze me kunnen vinden.

Rechts in de hoek, moeilijk te zien door de weerspiegeling, de Axelse poster achter het raam van de beroemde Bredase bakker.

Gewapend met superlekker brood en dito worstenbroodjes, want daar zijn zij kampioen mee geworden, rij ik weer terug naar het beloofde land. Zo is het altijd weer een beetje feest om even in Breda te zijn. Ik kom dan ook altijd bekenden tegen. Dit keer Margot Maaskant, die ik al weer een hele tijd niet heb gezien.

Bij Deva haalde ik dus een prachtige kwaliteit portretlinnen. Er is voor mij geen winkel dichter in de buurt met zo’n breed assortiment en omdat ik hier mijn hele leven al kom ben ik hier nog steeds kind aan huis. De band met Breda blijft daardoor wel in tact.

Ik maakte deze foto omdat deze hoek, met spielatten, rollen doek en de snijtafel, altijd de plek is waar ik het eerst naar toe loop. Lucas helpt me altijd met het snel samenstellen van de hele bestelling. Hij is dan ook de man die hier blindelings de weg weet tussen alle artikelen. En dat is héél erg veel.

Aan het eind van de avond staat het eerste doek (160 x 170) zo strak als een trommelvel. Onder toeziend oog van Mario Rutteli.

En nummer twee, 130 x 140 cm. klaar. Mijn werkdag zit er op.

Ik had me voorgenomen om vandaag niks te gaan doen. Dat mislukte al vroeg in de ochtend. Ik ben bezig met het maken van een monumentale lijst voor een bijzonder schilderij waar ik alles nog voor moet gaan ontwikkelen, fotograferen etc. Daarnaast ben ik al weer aan een nieuw schilderij begonnen over een mooie Zeeuwse dame die naar het verre Oosten reisde. Hiermee wil ik in de voetsporen treden van een van mijn favoriete Oriëntalisten zoals Sir Laurence Alma Tadema. Het nieuwe jaar begint dus gelijk goed.