Hier in Zeeland, en dus ook Zeeuws Vlaanderen, lezen we de PZC. De Provinciale Zeeuwse Courant. Hier ook wel de Protestante Zeeuwse Courant genoemd, omdat men er, hier in Zeeuws Vlaanderen, van uitgaat dat de Protestante Zeeuwen het eerst konden lezen. Deze krant behoort tot een van de oudste kranten van Nederland. En uitgerekend ik sta daar nu in.

Een mooi artikel van Janneke Koster en foto’s van Ronald den Dekker over mijn huisje, mijn werk en alles wat ik hier in en om het huisje heb weten aan te richten.

En natuurlijk ook het schilderij ‘Het behouden huis’ dat ik maakte over mijn huisje en de wereld daar omheen. Het feit dat ik in deze echte Zeeuwse krant sta maakt me extra trots omdat ik er ook heel trots op ben dat ik hier woon. Op de foto zie je op de achtergrond het schilderij ‘Het gerucht uit de Bontehondstraat’ staan waar ik nog op aan het werk ben. Ook dat is zeer Zeeuws. De straat ligt in Hulst.

Als schilder raak je geïnspireerd door je omgeving. Ik was al door het Zeeuwse geïnspireerd toen ik er nog niet woonde. Nu ik er wèl woon, en werk, wordt dat alleen nog maar verder versterkt. Vandaar dat ik zo apetrots ben op het feit dat ik in deze echte Zeeuwse krant sta.

Afgelopen weekeind heb ik samen met Ineke de poster voor onze Muze-tentoonstelling in het kerkje van Persingen door Nijmegen verspreid. Hierboven een sfeerimpressie van twee dagen lang door een fantastische stad zwerven met een dikke map vol posters en een rolletje plakband.

Mijn Zwarte Madonna heeft New York bereikt. Manhattan.  Althans, via het net. Ze hangt nog steeds in het Kunstencentrum KrAAn, hier in Hulst, maar via een vriend kreeg ik een berichtje door dat mijn werk ‘The Black Madonna of East 13th street heeft bereikt. Dat vond ik wel even erg leuk om te zien.

Ooit was dit een belangrijke plek voor Italiaanse immigranten. Nu is het een kapel en een bar in één. De naam is echter blijven bestaan. Vandaar dat men met de nodige belangstelling naar mijn werk keek. En wie weet verhuist ze daar ooit nog eens naar toe. Het ziet er vrij heftig uit. Maar ooit stond hier een zwarte Madonna in een mooie schrijn.

De ‘kapel’ op 15 September 1915

Onder de noemer ‘Hoekse fratsen’ laat ik telkens iets zien van mijn belevenissen in mijn woonplaats Hoek. Mauritsfort, om precies te zijn. In het onderstaande filmpje laat ik zien hoe ik woon en werk en hoe ik een portretje maak.

Het uiteindelijke resultaat

Het uiteindelijke resultaat, na drie dagen schilderen, is een sprekend portretje van een mooi mens. De afwerking nam nog een hele dag in beslag. De laatste dag schilderen draaide vooral om kleine details die nauwelijks te zien zijn in een time-lapse filmpje. Daarom heb ik het ook niet gefilmd. Het zijn heel veel kleine toetsjes die het uiteindelijke portret toonbaar maken. Daarom heb ik er maar een foto van gemaakt. Zo’n ‘vers’ portret is altijd heel moeilijk te fotograferen i.v.m. reflectie van licht in de verse verf, maar je kunt wel zien wat het geworden is.

Op uitnodiging van het Sint Nicolaas Genootschap (Nederland) hebben Renske (Jansen) en ik het boekje van Renske gepresenteerd tijdens een bijeenkomst van dit gezelschap in Montfoort. Het werd een boeiende dag vol met interessante sprekers, die ons meer wisten te vertellen over de kerkelijke achtergrond van de Sint in de Europeese geschiedenis en hoe het feest in het Belgische St-Niklaas wordt gevierd. Tussen al die sprekers kwam Renske ook aan het woord over haar boekje.

Al na een half uur waren alle boekjes verkocht en bleef er niets anders over dan een schaal vol pepernoten en vele leuke en goede gesprekken.

Samen met schrijfster Renske op de foto tijdens het Sint & Pieten congres in Culemborg. Voor een inkijkje in het boek klik je op de foto.

Ik moest er vroeg voor op, op mijn vrije Zaterdag, maar het was de moeite dik en dwars waard. Samen met Renske heb ik haar boek gepresenteerd, waar ik alle illustraties voor heb gemaakt, tijdens het Sint & Pieten congres in Culemborg. De gelegenheid bij uitstek om een Sinterklaasboek te presenteren, natuurlijk.

Het congres werd bijgewoond door een aantal belangrijke spelers in het veld, waaronder afgevaardigden van het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Maar vooral ook heel veel Sinterklazen en zwarte Pieten.

Aan de muur een schilderij van Roeland van der Kley, zie ik daar staan. En warempel. Het staat in een toonaangevend interieur tijdschrift. Het is een werk dat ik ooit maakte in het atelier aan de Haagdijk. Anne-Marie Lefeber, een nichtje van me, zag dat en stuurde me het artikel toe.

En dan ben ik eigenlijk wel een beetje trots op het feit dat mijn werk zo mooi terecht is gekomen.

In een periode van tegenspoed en tegenslag is dit het beste medicijn tegen een depressie. Vandaag kreeg ik een exemplaar van Magazine Heijmans onder ogen met een wel heel mooi compliment voor mijn werk. Dat geeft de kunstenmaker weer moed.

Het wordt een leuk verhaal en ook een avontuur. Lees meer hierover op de site van Breda Dichtbij.