Eindelijk kan de galerie weer gewoon bezocht worden na al het corona gelazer. Er komt zelfs weer een echte, officiële opening. Op 2 April om 15.00 u. Ik zie er naar uit om eindelijk weer eens collega’s en kunstliefhebbers te ontmoeten temidden van de Zeeuwse Kley en het werk van alle andere deelnemers aan deze tentoonstelling.
Links zie je de originele tekening en rechts het cliché. Zo’n cliché heb ik nodig om de tekeningen af te kunnen drukken met (hoog)druk pers. Repro Wim Hermans heeft dit prachtige staaltje vakwerk geleverd en ik verwacht er Woensdag de eerste drukproef mee te kunnen gaan maken.
Vandaag reed ik naar Zoeterwoude Rijndijk. Daar zit het bedrijf AKB longs die de inktrollen van de Victoria Merkur pers opnieuw kunnen gaan bekleden met rubber, zodat ook die weer gebruikt kunnen gaan worden. Dat is een belangrijke stap voor mijn grafisch atelier. Deze stap heb ik even uitgesteld omdat er een stevig prijskaartje aan hing. Ik ben blij dat die stap nu eindelijk gezet is. Nu de rest nog.
Zo ziet dat er straks uit op het drukbed. Het cliché moet nog wel op cliché wit gezet worden of op een magneetblok op Hollandse Hoogte. Als alles goed gaat stuur ik de rest van alle tekeningen naar Hermans om ze eveneens in cliché om te laten zetten. Dan kan het drukken gaan beginnen.
Een sfeer impressie van de Zondag. Zo’n dag dat ik even afstand neem van alles en de tijd neem om me te bezinnen op alles wat dan even op afstand is.
Gisteren maakte ik geen filmpje omdat ik toen een slechte dag had om het verlies van Milou. Maar vandaag ben ik er weer. Ik begon de dag met een pakketje. Een leuk tuinding. Bosmaaier, kettingzaag en heggenschaar in één. Voor het tuinonderhoud is dit een ideale combinatie.
Verder werk ik natuurlijk ook door aan het boekdruk-project. Er komt straks een eerste cliché van een tekening voor een serie proefdrukken. Bij Repro Hermans, uit Rotterdam, ga ik straks alle tekeningen voor het Wiese-boek in cliché laten zetten om ze af te kunnen drukken in een hoogdruk druktechniek.
Maar ook de inktrollen van de Victoria Merkur pers worden nu eindelijk vervangen door AKB longs te Zoeterwoude Rijndijk. Daar ga ik Maandag naar toe. Ik haal de rollen nu al uit de pers.
Een moeilijke dag was het vandaag. Ik begon de ochtend met het overbrengen van Milou naar haar definitieve graf. Nu is dit drama dan eindelijk tot een eind gekomen en kan ik er wel vrede mee hebben. Ik pak de draad weer op en ben een groot deel van de dag aan het werk in het atelier. Het is prachtig weer. Lenteachtig. Ik begin ook alvast wat werk in de tuin te verzetten omdat de moestuin in orde gebracht moet worden. De aardappelen moeten de grond in. Maar eerst moet alle troep van het land af en zal ik moeten gaan spitten.
Het was zo’n moment waar ik nogal tegenop zag. Milou mocht niet zomaar in een gat in de grond blijven liggen. Ik heb een klein bescheiden monumentje voor haar gemaakt en daar zal ze haar laatste rustplaats vinden. Ik moest haar dus opgraven en in haar graf leggen. Het viel mee.
Ik heb haar zo mooi mogelijk in haar graf geschikt en de steen er op gelegd. Zo is het af. Ik heb er intussen vrede mee. Milou zal altijd bij mij in de buurt blijven. En een boekje over haar leven en avonturen ligt in het verschiet.
Het verdriet om het verlies van Milou is nog steeds aanwezig, maar het zakt al een beetje naar de achtergrond. Een van mijn facebook vrienden schreef ‘Maak er een boekje over’. Dat was toen nog wat te vroeg. Nu, een week na haar dramatische dood, komt dat zinnetje weer in beeld. Een boekje over het leven van Milou. ‘De kleine poes die een beetje beroemd werd’.
Ik schrijf een klein stukje. Een begin. Het is nog te moeilijk om er mee door te gaan. Tranen vloeien weer. Het is nog te vers. Te moeilijk om er echt voor te gaan zitten. Maar het begin is er.
Het was een mooie dag in Maart. 2019. Na dagen lang somber regenachtig en kil weer was het eindelijk eens een mooie dag. De zon scheen hoog aan de hemel en het zag er lente-achtig uit. Een heerlijke dag om even alles open te zetten en te laten luchten. Schoonmaak-kriebels dienden zich aan en terwijl ik daar een begin mee maakte zag ik haar voor het eerst. Een mooi zwart kopje met twee zwarte puntoortjes en prachtige ogen keken me aan. Ze keek net boven de drempel van de openstaande serredeur uit. Toen ik aanstalte maakte om naar haar toe te lopen sprong ze snel weg. De tuin in. Uit het zicht. Een prachtig zwart wit katje.
Nog geen tien minuten later zat ze er weer. In een kast had ik een zakje poezensnoepjes liggen en dat bracht me op het idee om dat diertje een snoepje te geven. Ze leek weer weg te willen rennen, maar aarzelde. Ze kwam nieuwsgierig terug en wachtte schuw op wat er komen zou. Het snoepje beviel haar, maar ze rende meteen weer weg toen ze het op had.
Tien minuten later hoorde ik een zacht geluidje. Mauw! Ik keek en zag dat zelfde mooie kopje weer boven de drempel uitsteken. Er was en ‘klik’. Ze rende niet meer weg en wachtte tot ik haar snoepje kwam brengen. Nog een snoepje. En nog een. Als ik mijn hand uitsteek om haar te aaien reageert ze angstig en geeft ze me een pets waarna ze snel wegrent. Een poezenpets. Zomaar en pets met een zacht pootje. Zonder scherpe nageltjes. Ze blijft op enige afstand zitten kijken. Als ik mijn hand uitsteek komt ze aarzelend terug gelopen en geeft ze me een kopje. De klik is nu compleet.
Zo begon de eerste kennismaking met Milou. Een zwerfkatje dat haar angst overwon en mijn allerbeste maatje werd.
Het verlies van Milou laat me nog steeds niet los. Gisteren had ik een ontspannen dag in Breda, maar vandaag kwam alles weer op me af. Ik werk verder aan de grafsteen voor mijn kleine zwart witte vriendinnetje en dat gaat niet helemaal volgens plan. Maar het komt vast goed.
Een dagje Breda is doorgaans een programma wat ik afwerk van diverse bezoekjes. Wat ik me niet gerealiseerd had was dat het daar vandaag carnaval was. Daardoor waren een aantal zaken waar ik langs wilde gaan dicht. Twee belangrijke zaken sprongen er vandaag uit. Gouden verfpasta voor de letters op het graf van Milou en mooi papier om de eerste pagina’s van de boek over Wiese te gaan drukken.
Het is wel even wat werk, maar dat is het diertje meer dan waard. Ik maak de grafsteen voor Milou en ik krijg de plek aangewezen waar ze werd doodgereden. Niet bij de kruising maar bijna recht voor het atelier. Het arme dier was dus bijna thuis. Bij KatteKus ontvang ik weer wat poezen-energie. Dat doet me goed.