Het marmeren van een lijst

Alle kaders in de grondlak. Het ziet er niet uit.

De expositie-lijstjes krijgen nu wat meer vorm. Aanvankelijk wist ik niet goed hoe ik deze dingen zou gaan afwerken. Gewoon zwart lakken, of er nog iets artistieks mee doen? Na het gronden werd al meteen duidelijk dat het er niet uit zou komen te zien als ik ze gewoon zou lakken.

Het zijn en blijven natuurlijk expo-lijsten. Puur bedoeld om klein werk even snel in te kunnen lijsten, maar ik zag al meteen na het gronden dat het geklungel was. Jan Kamp, de lijstenspecialist uit Breda, waar ik al heel lang mee samenwerk, had me ooit al duidelijk gemaakt dat je beter geen lijst om je werk kan doen, als het er niet uitziet, dan een afbraak-lijst. En daar leek het op uit te draaien toen ik mijn vers gegronde kaders op de vloer van mijn atelier zag liggen.

Dan bedenk ik me nog een laatste kans om er iets van te kunnen maken. Marmeren. En dat helpt. Volgens Ineke ziet het er nu goed uit en kan ik verder. Vandaag ga ik de rest marmeren.

Voor de expositie in Hulst volstaat het. Ik kan mijn werk hiermee goed tonen. Maar zodra ik wat meer tijd heb gaat alles toch nog even naar Breda om in te laten lijsten door een echte deskundige.

Vandaag kwam er een grote witte bus van de post voorrijden. Ik had niets besteld, en het pakketje bleek wel degelijk aan mij gericht. Eenmaal open gemaakt bleken er een aantal kleine paneeltjes in te zitten van Mus-dragers. Mooie, zeer glad, geprepareerde paneeltjes waar ik iets bijzonders mee kan gaan doen.

Met een briefje erbij van collega Ewald Sorbi. Van hem kreeg ik ooit van dat prachtig geprepareerde doek van Mus-dragers, waar ik het stilleven met de pot augurken op heb geschilderd (zie filmpje hieronder).

Mijn dag was al leuk, omdat ik lekker aan het werk ben met een ander stilleven (Shake), maar nu heb ik toch een beetje het gevoel dat ik jarig ben.

Op de valreep maak ik nog een klein stilleven voor de expositie in Hulst (zie agenda). De titel is ‘Shake’, en het wordt een spannend stilleventje. De shaker refereert naar een luxe leven in James Bond stijl. De lipstick refereert naar vrouwelijke verleiding. Er wordt ook weer een filmpje van gemaakt. Van de eerste penseelstreek tot de laatste.

Als ik ergens niet helemaal tevreden over ben moet het verbeterd worden. Het schilderij ‘Lunafreak’ was zo’n werk. De lucht was niet naar mijn zin. Dat zie je vooral goed als zo’n werk na een tijdje afwezigheid ineens weer in het atelier staat. Dat geeft voldoende onrust om de hele lucht opnieuw te schilderen en daar heb ik me vandaag mee bezig gehouden.

Het is nog niet helemaal naar mijn zin, maar al een stuk beter dan wat het was. Vanavond laat hoop ik de laatste hand eraan te kunnen leggen. Dan is ook dit werk klaar voor de expositie te Hulst in het weekeind van 27 en 28 Augustus a.s.

MDF expo-lijsten

De expositie te Hulst, in het weekeind van 27 en 28 Augustus, nadert nu snel. Er is nog een hoop werk te verzetten. Ik hou me bezig met het maken van eenvoudige expo-lijsten en het schilderen van mijn laatste werk, ‘De Zwarte Madonna’, die nog voor deze expositie voltooid moet worden.

Het maken van de lijsten gaat fantastisch goed. Het is natuurlijk niet te vergelijken met echt lijstwerk, maar het dient ook alleen om het werk snel, en goed te kunnen kaderen en exposeren. Straks, als ik alle lijsten klaar heb, worden ze in één keer zwart gelakt en verder afgewerkt. Het worden allemaal dezelfde strakke lijsten om een continuïteit te verkrijgen.

Intussen werk ik ook hard door aan het schilderij ‘De Zwarte Madonna’. Dat wordt een wel heel speciaal werk, waar ik best wel trots op ben. Het is een kinderfantasietje met een enorm krachtveld.

Heel veel plooien schilderen

Dit is nou typisch zo’n schilderij waar je naar kunt blijven kijken. Er gebeurd iets, maar wat? Dat is aan de fantasie van de toeschouwer. En iedereen zal wel iets anders zien.

Wat ik ook zo boeiend vind aan dit werk is dat ik toch weer een beetje terugkeer naar het Willink-gehalte. Carel Willink was ooit een van mijn grote voorbeelden. Het vervreemdende element van zijn werk, en natuurlijk het realisme, was iets wat me als kind al boeide. Het is ook weer een schilderij waar intussen al heel veel uren in zitten en nog vele uren in zullen volgen. Niet dat ik dat als een probleem zie, want het werken aan zo’n schilderij is echt één groot feest. Ik denk eerder dat ik er van baal als het af is.

Werkfotografie

Het atelier staat vandaag helemaal vol met werk. Alles moet voor de expositie in Hulst gefotografeerd worden (zie agenda). Een klus waar ik de hele dag al mee bezig ben. Het fijne hiervan is dat ik al het werk weer eens bij elkaar zie. Normaal gesproken staat alles veilig opgeslagen in een hoek van het atelier en zie ik hooguit een groeiende stapel werk met een doek erover om alles te beschermen tegen stof en verfspatten. En dan ontkom ik niet aan het gevoel van trots. Trots op het feit dat ik intussen al weer zoveel werk bij elkaar geschilderd heb in een relatief korte tijd.