Maandelijks archief: september 2018

Hoeks bier

Geplaatst op door

Hier in het dorp hebben we eigenlijk alles wat het leven nodig heeft. We hebben een dorpssuper, een kapper, een elektrieker, een installateur, een bakker, een fietsenmaker, een mooi groot café, een woning inrichter, een bank, twee zelfs, en nog heel veel meer. Maar sinds kort ook ons eigen bier. Hoeks bier. Maar op het etiket staat de zee en die is hier wel niet erg ver vandaan maar je moet er toch nog een wreed eind voor fietsen om hem te kunnen zien. Tenzij je de Schelde ‘zee’ noemt, wat sommige hier ook echt doen.

Dat etiket beviel niet echt. Er moest iets typisch Hoeks op komen te staan en zo kwam het dat ik een dorpsgenoot trof die me daarop aansprak. “Kun jij niet iets moois schilderen voor ons etiket? Iets wat echt van ons is?”

En dan ga ik aan de slag. Dat is niet zo moeilijk, want ik wilde dit toch al eens gaan schilderen om het werk(je) bij de rest van mijn ‘Zeeuwse collectie’ te voegen. Een echt Hoeks dorpsgezicht. Met de kerk, de molen en onze dorpssuper. En met de bus van Dierks, onze installateur. En wat volk bij de super…

Het wordt een mooi klein schilderijtje dat straks dus ook als etiket gaat dienen voor ons eigen bier. Maar we maken er gelijk ook een ansichtkaart van en ik hang het op bij de rest van mijn Zeeuwse werk in de galerie van Anne (Lokaal 54 in Terneuzen). Zo helpen we elkaar hier een beetje en heb ik weer een mooi klein schilderijtje erbij. Ik zie dan ook dat nu alle ezels weer in gebruik zijn en dat de ouderwetse drukte weer is teruggekeerd. En intussen weet heel het dorp dat de ‘kunstschilder’ het etiket aan het maken is voor ons eigen bier.

‘Zilveren schoentjes’ kunnen uitvliegen

Geplaatst op door

Het is een erg mooi schilderijtje geworden, al zeg ik het zelf. Avonden lang heb ik van dit mooie kleine werkje kunnen genieten, maar nu is het droog en heb ik het kunnen vernissen en inlijsten om het uit het atelier uit te kunnen laten vliegen naar een nieuwe bestemming.

Het thema ‘schoentjes’ is zo’n onderwerp wat me al mijn hele schilder carrière boeit. Ik heb er al heel wat schilderijen over gemaakt, en verkocht, en het is iets waar ik ook met groot plezier aan werk. De laatste tijd hou ik me weer graag bezig met kleinere schilderijtjes en van dit soort onderwerpen. Dat zal waarschijnlijk te maken hebben met de periode dat ik groot aan het werk was voor het Mathilde drieluik.

Maar dit fraaie werkje hangt voorlopig nog even bij mij aan de muur totdat ik er een nieuwe bestemming voor heb gevonden. Tot die tijd kan ik er lekker zelf van genieten.

In het atelier zie ik dat ik nu al drie werken op dit thema heb en dat ik voorlopig nog niet ben uitgewerkt met dit thema.

‘Red & blue for a collorised clue’, ‘Zilveren schoentjes’ en ‘Laarsjes van Astrid’ op een rijtje.

Nog even en ik heb genoeg thema schilderijtjes voor een expositie. Dat is misschien ook wel een leuk idee. Ik zal wel zien hoe dit gaat lopen, maar voorlopig heb ik genoeg inspiratie en materiaal om nog even op dit thema door te blijven schilderen.

 

Het completeren van een schilderij(tje)

Geplaatst op door

Om een schilderij af te maken maak ik er ook een lijst omheen Ik heb daar een aantal speciale profielen voor ontworpen die per werk verschillen. Voor het schilderij ‘Zilveren schoentjes’ heb ik een strak ontwerp in mijn gedachten van een betrekkelijke eenvoud.

Na het zagen en frezen zet ik de lijst in elkaar met sterke pen en gat verbindingen in de hoeken. Daar zitten stalen pennen in verwerkt voor extra stevigheid. Vervolgens begint het proces van schuren en plamuren en is de basislijst klaar om af te lakken met krijtverf.

Die krijtverf (van Brenda Baart) gaat er laag over lag overheen. Elke laag wordt mooi strak geschuurd met de hand zodat je niet alleen ziet dat het strak en vlak is maar het ook voelt. Voor een lijst gebruik ik doorgaans vier tot vijf lagen. Net zo lang totdat de verf helemaal goed oogt.

Dat maken van zo’n lijst doe ik tussen de bedrijven door. Als die moet drogen kan ik weer verder met het voltooien van het schilderijtje waar ik deze dag de laatste toetsen op zet.

Als laatste zet ik er mijn logo onder in goudwas. Daarna kan de lijst enkele keren gevernist worden. Net zo veel lagen als nodig is om een mooie half glanzende laag te krijgen die ik wens. Voor dit schilderijtje heb ik een mooie donkerrode kleur gekozen omdat die ook terug keert in de rok op het schilderij. Met een vernislaagje wordt dat dan nog net iets donkerder zodat het helemaal goed komt.

 

En om alles even goed te bekijken zet ik dan het complete werkje op de ezel om er van enige afstand alles eens heel kritisch te bestuderen. Pas als ik helemaal tevreden ben gaat de vernislaag er over en kan ik er ook het ophang koordje aan gaan maken.

Laarsjes van Astrid

Geplaatst op door

Het is al weer even geleden toen ik dit voorbij zag komen in Wageningen tijdens onze expositie in de Casteelse Poort. Mede exposant Astrid kwam met deze roze laarsjes voorbij lopen en trok hiermee mijn aandacht. De setting, de half spiegelende vloer, witte wanden, die laarsjes en de gehele atmosfeer was perfect voor een schilderij en ik vroeg haar of ik hier een foto van mocht maken met de bedoeling dat ooit nog eens te gaan schilderen.

Astrid, Marlou en Ineke in gesprek tijdens die expositie

Daar is nu het moment voor aangebroken. Ik had daar eigenlijk gelijk al iets mee willen doen, maar al het werk aan het Mathildedrieluik en de organisatie van de Mathildedag in Terneuzen verhinderden dat.

Nu ik weer mijn handen vrij heb in het atelier kan ik weer lekker mijn gang gaan en ben ik alle inspiratie uit die tijd aan het verwerken geslagen. Die roze laarsjes vielen me toen op en ik maakte er dus een foto van toen ik de combinatie zag van de spiegelende vloer, het mooie licht in het museum en die specifieke atmosfeer die ik altijd bewonder in zo’n museum of tentoonstelling. Die atmosfeer is verstillend en nihil. Alles komt dan beter in beeld en draagt bij aan de lading die zo’n tentoonstelling heeft. Iedereen is aan het kijken naar wat er getoond wordt. Mensen gaan fluisteren en zijn over het algemeen verzonken in eigen waarneming en gedachten. Het enige wat je hoort is het geritsel van kleding en het tik-tak geluid van dat soort schoeisel wat de elegantie van zo’n moment alleen nog maar verder versterkt.

‘Sleutels van de kerk’ klaar om uit te vliegen

Geplaatst op door

De sleutels bieden toegang tot deze prachtige kerk van Elst. En plek ook met heel veel historie.

Het is echt een heel gaaf werkje geworden, al zeg ik het zelf. Het schilderijtje ‘Sleutels van de kerk’ is nu gevernist en ingelijst en is klaar om het atelier te verlaten en uit te vliegen naar een van de galeries waar ik bij ben aangesloten. Het zijn de sleutels van de kerkbeheerder van de kerk van Elst die ik even geleden op een tafeltje zag liggen toen we koffie gingen drinken tijdens het inrichten van de expositie van Ineke.

Sleutels hebben op mij altijd al een magische indruk weten te maken omdat je hiermee deuren kunt openen naar iets wat achter de deur verborgen zit.

Gewone, moderne, sleutels maken op mij eigenlijk geen enkele indruk. Maar zo’n hele grote sleutel wel. Het ding wordt nog dagelijks gebruikt en de moderne sleutels hingen daar aan, dus schilderde ik ze mee. Maar ze boeien me totaal niet. De oude sleutel is mijn favoriet.

Sleutels schilderen is iets wat ik al heel lang doe. Zo af en toe zie ik zo’n indrukwekkende bos met van die prachtige oude sleutels en dan wil ik het schilderen. Op de foto hierboven zie je me aan het werk aan ‘Toegang tot het kerkje’. Dat is zo’n tweede liefde van me. Oude kerken en kerkjes. In dit geval betreft het het kerkje van Persingen, bij Nijmegen, waar Ineke en ik hebben geëxposeerd met onze ‘Muze tentoonstelling’ in 2016.

Toegang tot het kerkje. 80 x 120 cm. €4500,-

Dat werk hangt nu bij Pot Art Gallery in Axel. Het mooie van dit werk is dat het eigenlijk drie schilderijen in één zijn. Een stilleven met sleutels, architectuur en landschap.

Kijken is ook werken

Geplaatst op door

Als ik na een dag schilderen stop neem ik zo’n klein schilderijtje altijd mee naar het huisje om er de hele avond naar te gaan zitten kijken. Dan weet ik wat ik de volgende ochtend moet gaan doen om het nog beter te maken dan het al is en zit ik er ook gewoon van te genieten.

Met groter werk doe ik dat ook, maar tot een bepaald formaat. Nu heb ik weer zo’n prachtig klein juweeltje wat al heel ver is voltooid. Ik bekijk het op afstand met lamplicht en dan ben ik altijd heel benieuwd hoe ik het werk zie als ik ‘s-morgens opsta en de luiken open zodat ik het weer in het daglicht zie. Dan weet ik exact wat ik die dag ga schilderen en hoe ik dit werk verder ga voltooien.

In het atelier ga ik dan weer verder met de verkregen kennis van het kijken van de vorige avond. Kijken is een heel belangrijk onderdeel van mijn werk. Zeg maar gerust de helft van het werk. Soms maak ik aantekeningen om alle aandachtspunten te kunnen onthouden. Soms loop ik op zo’n avond nog even terug naar het atelier om iets te corrigeren en dan weer verder te kijken. Alles moet kloppen met wat ik oorspronkelijk zag toen ik besloot om dit te gaan schilderen. Je kunt dus eigenlijk wel stellen dat ik leef in mijn werk en dat ik meer uren maak dan je zo op het eerste gezicht zou denken als je zo’n schilderijtje ziet. Schilderen is dus niet een baantje van 8 tot 5, maar heel intens en ik zie het meer als een roeping dan als een vak.

Druk weekeind voor de boeg

Geplaatst op door

Al vrij vroeg, ongeveer half zeven, ben ik al weer actief in het atelier. Ik ben met meerdere werken tegelijk bezig. Gisteren begonnen aan een klein werkje voor Galerie Sille in Oudewater. Op de achtergrond zie je nog net een groot werk wat ik eveneens voor Sille aan het maken ben. Zwart-witte streepjes en ritme. Links daarvan zie je werk wat vandaag gevernist moet worden en ingelijst. De lijst voor ‘Red & blue for a collorised clue’ moet nog gemaakt worden.

Maar vandaag ben ik vooral erg gecharmeerd van weer zo’n klein juweeltje van de zilveren schoentjes, de streepjes en de kleurrijke rok. Dat zilver van die schoentjes zie je bij de eerste schets al ontstaan. Nu nog heel ruw, maar straks heel scherp uitgewerkt.

Nu zijn alle ezels weer in gebruik en kom ik zelfs een ezel tekort. Dat was even geleden wel anders. Toen was ik maanden lang alleen maar bezig met het Mathilde drieluik waar ik niets van kon laten zien omdat er nog een verrassing bewaard moest blijven voor de onthulling.

Het drieluik staat nu bij Art Gallery Pot, waar ik aanstaande Zondag, voor de opening van de solo expositie aldaar, aanwezig zal zijn.

Maar vandaag ben ik aanwezig bij de opening van de nieuwe tentoonstelling bij Galerie en Kunstcafé Lokaal 54. Dit is de vaste plek waar ik mijn zogenoemde ‘Zeeuwse collectie’ heb ondergebracht. Al het werk dat ik maak dat geïnspireerd is op mijn woon,- en werkomgeving, is hier permanent te zien.

Met al die activiteiten moet ik tijd vrij maken om te schilderen. Dat doe ik bij voorkeur ‘s-ochtends omdat ik dan het meest creatief ben en ook het meest uit mijn handen krijg. En dat komt me goed van pas, want het is druk in het Zeeuwse, op dit moment.

Frans Dingemanse (links)

Gisterenavond was ik aanwezig op de opening van de Paeremessen tentoonstelling in het Museum ‘Het Warenhuis‘ te Axel waar meester houtsnijder Frans Dingemanse en collega schilder Wout Kole aanwezig waren om hun werk toe te lichten. We werden getrakteerd op drie zeer interessante lezingen over dit onderwerp en we konden ons vergapen aan een heel mooi overzicht van dit bijzondere en beroemde stukje houtsnijkunst en geschiedenis.

Het museum van Axel (Land van Axel) is voor mij een walhalla op het gebied van streek eigen kunst, geschiedenis en verhalen. Over die streektrots en het Land van Axel ga ik ook nog een bijzonder monumentaal werk maken wat mogelijk hier onthuld gaat worden. Daarvoor maakte ik gisteren gelijk wat afspraken. Een ode aan het Land van Axel en dat is dan gevat in een monumentale lijst die ik momenteel ook al aan het maken ben. Ook dat wordt weer een lang verhaal en veel werk, maar zo mooi en krachtig om te maken dat ik daar de tijd voor neem. Ook dat is weer zo’n werkstuk waar ik weinig tot niets over kan laten zien omdat er een verrassing over moet blijven voor de onthulling.

Hierboven zie je het begin van die monumentale lijst. Wie me al een tijdje volgt weet dat dit eigenlijk bedoeld was voor het altaarstuk dat ik wilde maken voor het Mathilde drieluik. Een leuk plan, maar het werk werd 4.5 m. hoog en was vrijwel nergens te plaatsen. Om die reden zag ik daar van af en gebruik ik nu die elementen van dat oude houten geval voor een nieuw monumentaal lijstwerk voor dat schilderij dat ik wil gaan maken over streektrots. Bovenin en onderin komt een tekst te staan die verwijst naar de zilveren Axelse broekstukken die bij de Axelse streekdracht hoort. Onderin komt de tekst ‘Het Land van Axel’ te staan. Een begrip in deze regio.

Enorm paeremes en een van de tentoongestelde werken van Wout Kole

Een dergelijk werk is natuurlijk een uitgelezen onderwerp voor het Axels museum. Vandaar dat ik meteen met de mensen van het museum, die ik inmiddels zeer goed ken, al iets af kon spreken voor de nabije toekomst.

Met de zeer ervaren houtsnijders, waarvan er drie aanwezig waren, kon ik nog even lekker bomen over het houtsnijwerk wat ik wil gaan maken voor de monumentale lijst voor mijn ‘streekttrots schilderij’. Tevens kwam ik hier ook de ‘paardemannen’ tegen van ‘het Zeeuws werkpaard’. Daar kon ik gelijk afspraken mee maken voor het fotograferen van zo’n noest Zeeuws werkpaard wat op dat schilderij moet komen te staan.

Je kunt dus wel stellen dat ik me, hier in het Zeeuwse, geen moment hoef te vervelen.

En als ik dan van het atelier uit terug naar het huisje loop, om dit verhaal op te schrijven, en de zon door zie breken, die de frisse ochtend en de dauw in de tuin gaat verdrijven weet ik dat met mijn stap om hier te gaan wonen en werken een geweldig goede stap heb gezet. Er gaat vandaag ook nog een beetje gewerkt worden in de moestuin en de Rayburn brand al weer om alles compleet te maken met een pan overheerlijke tomatensoep uit mijn eigen hof. Al schrijvende merk ik op dat ik eigenlijk al in de hemel zit en dat er toch een klein nadeel kleeft aan het wonen in zo’n heerlijk land. Als je zo leeft wil je nooit meer sterven.