Op dit moment vindt er een verschrikkelijke verwoesting plaats in de Hewige polder. Daar waar iedereen al voor vreesde werd waarheid. Prachtig boerenland, met statige bomen lanen en dito boerderijen worden gesloopt voor een vaag plan om natuur terug te brengen als compensatie voor het uitbaggeren van de Schelde voor nog grotere scheepvaart. Zowel dat uitbaggeren van de Schelde als de verwoesting van een prachtig stukje land vervloek ik.

Je moet, hier in Zeeland, ook niet aankomen met een onzalig plan om land onder water te laten lopen met de watersnoodramp nog vers in het geheugen. Maar in Den Haag hebben ze daar geen last van en hebben ze ook niks met Zeeland. Een houding die goed te vergelijken is met die van de aardbeving,- en gaswinningsramp in Groningen. Ook dat kon politici lange tijd niets schelen.

De woede, hier in Zeeuws Vlaanderen, is goed te voelen over al die verwoestingen en ik wil dat ook op doek gaan zetten met een schilderij dat ik ga maken over de drieling van Terhole. Een eigentijds spookverhaal dat helemaal gaat over deze problematiek. Als kunstenaar moet je hier nu eenmaal op gaan reageren. Dat zie ik niet alleen als nodig, maar ook als mijn plicht.

Ik schilder de drieling, in hun fel rode kleding, op een landweg bij mij tegenover. Daar worden momenteel ook honderden bomen gerooid omdat ze zogenaamd ziek zijn. De onmacht die je als direct betrokkene voelt is vaak aanleiding tot het vertellen van verhalen over die landschapssloop, en zo’n verhaal heb ik ook gemaakt. Dat zal ik later nog wel tonen op deze site. Het is een modern spookverhaal. Want als een overheid niet voor de mensen opkomt en je zo armoedig behandeld, dan zijn er altijd nog machten en krachten uit de oude wereld die je te hulp kan roepen.

Niet alleen de Hedwigepolder wordt momenteel gesloopt, maar ook mijn uitzicht. Aan de horizon zie ik de prachtige bomenrij op de dijk sneuvelen. Volgens deskundigen omdat al die bomen ineens ziek zijn geworden. En iedereen trapt er in.

Daar maakte ik laatst deze foto van die nu als achtergrond dient voor dit schilderij. Op de foto is goed te zien wat er gebeurt. Een hele rij bomen is al omgehaald. Op de achtergrond zie je nog een laatste restantje bomen staan, maar die gaan er ook aan. Alles moet kapot.

Mijn dorpsgenoot Johan Robesin schrijft hier momenteel een boek over. ‘Alles voor de Hertogin‘. Ik deel zijn verontwaardiging volledig.

Chris de Stoop (rechts)

Maar ook Chris de Stoop, waar ik al jaren fan van ben, heeft er een boek over geschreven. ‘Dit is mijn hof’. Een bestseller over natuurvervalsing en de vernietigingsdrift van de Antwerpse haven.