Om half acht was ik in het atelier begonnen met het vernissen van ‘Verdwijnkunst’. Morgen moet dit werk mee naar Breda om ingelijst te kunnen worden. De rest van de dag zal ik niet erg actief zijn in het atelier, want ik moet het dak op. De schoorstenen moeten geveegd worden voor de komende stookperiode, en ik moet een ‘hoedje’ vervangen dat er met de storm in Maart afgewaaid is.

Op de schoorsteen van de huiskamer staat nu alleen nog een enkel ijzeren staander waar ooit dat hoedje aan vast zat. De nieuwe had ik al een hele tijd klaar liggen, maar het kwam er niet van om die er op te gaan zetten. Met de komst van regenachtig weer wil ik niet langer wachten en ga ik vandaag aan de slag.

Dat doet me onwillekeurig denken aan een van mijn favoriete Laurel & Hardy films. ‘Dirty work’. Hierin gaan ze als schoorsteen vegers aan de slag. De film eindigt, uiteraard, in een complete ravage.

In mijn huiskamer breng ik alles in orde voor de veegklus. De kachel gaat aan de kant en de kachelpijp wordt voorzien van een opvang zak waar al het stof, roet en ander vuil in opgevangen kan worden. Maar eerst moet ik een ladder op gaan halen in Sint Jansteen.

Paulette, van de Zeeuwsche kringloopbeurs, heeft voor mij een pracht van een lange aluminium ladder staan. Hij is zelfs te koop voor het zachte prijsje van 6 tientjes. Hoef ik niet lang over na te denken, want zo’n ladder heb ik gewoon regelmatig nodig.

De Zeeuwsche kringloopbeurs in Sint Jansteen is een van mijn favoriete Zeeuwse winkels. Heel gevaarlijk voor mijn portemonnee maar ik vind er altijd iets wat ik zoek. En al kletsende over schoorsteenvegen, schilderen, exposeren en wat al niet meer, valt mijn oog op een mooi klein boekje over West Zeeuws Vlaanderen.

Die had ik nog niet en zo kwam ik met een ladder en een boekje thuis in Hoek.

De rest is dan nog slechts een kwestie van doen. De ladder gaat tegen het dak. Eerst veeg ik de schoorsteen, dan haal ik de restanten van het oude kapje er af, gaat het nieuwe kapje er op en ben ik mooi op tijd klaar als de eerste druppels beginnen te vallen.

Zie hier het grote voordeel van een klein huisje. Betrekkelijk eenvoudig kun je gewoon alles zelf doen.

Een mooi nieuw, glimmend, kapje op de vers geveegde schoorsteen en ook nog een leuk uitzicht over mijn omgeving. Ik kan gaan lunchen en daarna verder gaan met schilderen.

Het was gisteren groot feest in Terneuzen. Dit keer niet vanwege de Mathildedag, er kwam overigens wel een echte Mathilde langs, maar omdat hier het startschot gegeven werd voor de viering van 75 jaar vrijheid. Er waren 500 extra agenten uit het hele land aanwezig om alles onder controle te houden en de NOS was neergestreken in de Mathilde salon van restaurant ’t Zusje, waar mijn Mathilde drieluik hangt.

De beveiliging was enorm. Koning Willem Alexander, Maxima, de Belgische Koning en zijn Mathilde, premier Rutte en nog wat ministers kwamen de stad bezoeken. Ik zag ook Balkenende rondlopen. Die woont aan de overkant en op die dag was de Scheldetunnel tolvrij.

En voor wie denkt dat er in Terneuzen niets te beleven valt heb ik hieronder wat foto’s van de drukte geplaatst.

Op een groot podium aan de Schelde kon je de hele dag tal van optredens bewonderen. Hier werd ook de klok geluid door de Koning.

Vette drukte rondom Restaurant ’t Zusje en het Schelde Theater. Ook op bovenstaande foto kun je goed zien hoe alles was afgezet.

Schepen op de Schelde van de Marine. Niet alleen Nederlandse schepen, maar van tal van landen. Ook een oud Marine schip kwam voorbij varen.

Drukte. Overal mensen. Niks voor een boer uut d’n Oek, die rust en ruimte gewend is. Maar er viel ook van alles te zien wat mijn interesse had. Zelfs een van de historische treinen uit Goes stond in Terneuzen. Bij gebrek aan rails stond hij op een dieplader, maar eigenlijk hoort hier ook zo’n trein te rijden, vind ik.

Overal dranghekken, zeecontainers, afsluitingen, hekken en echt heel veel agenten. Ik kon niet bij het drieluik komen omdat vanuit de Mathilde salon de uitzendingen werden verzorgd, en ik hoorde dat er ook een groot scherm voor het drieluik hing zodat niemand het kon zien. Het had dus helemaal geen zin om daar dan een foto van te gaan maken.

En zo zag die Mathilde salon, zonder uitzicht op het drieluik, er dan uit. Hier met premier Rutte aan tafel. Waarom de NOS daar dan was neergestreken blijft wat vaag. Feit dat men daar zat vond ik wel geweldig. Het Mathilde drieluik kreeg, overigens, genoeg aandacht. Want als iemand zich hier ooit vrijheden toe eigende was zij het wel.

Zoals getoond op bovenstaande foto ziet dat er nu uit. Het hele leven van Mathilde in drie schilderijen in de Mathilde salon van restaurant ’t Zusje.

Op de achtergrond van deze foto van de NOS reporter kun je zien hoe goed de Mathilde salon bij ’t Zusje was afgeschermd. Geen doorkomen aan.

Buiten was het dus feest. De Koning, Koningin Maxima, premier Rutte en onze Burgemeester, Jan Lonink, liepen vanuit het Schelde Theater naar de Schelde Boulevard om daar de openingshandeling te verrichten.

Daar stond de hele Scheldedijk vol met volk om er niets van te hoeven missen. Ik stond daar ook, maar ik had het eigenlijk wel snel gezien. Ik heb nog even staan praten met bekenden, die je hier altijd wel tegenkomt en ben toen op mijn gemak verder gelopen.

Premier Rutte liep nog even de stad in om halt te houden bij de galerie van Anne Mannaerts waar nu weer een deel van mijn Zeeuwse collectie aan de wanden hangt. Omringd door pers en nieuwsgierigen maakte hij daar nog een praatje voor de camera. Anne, met geel truitje, keek vol verwachting toe.

En dan zag ik later dit bericht (hier rechts) op de site van de PZC staan. Ineens weet ik wat ik vergeten ben. Mijn Zeeuws Vlaamse vlag. Die hadden we gebruikt voor de onthulling van het diva schilderij van Anouschka, de Terneuzense diva. Zo kwam dus wel mijn vlag in de krant, maar niet mijn Mathilde drieluik. Grrrrrr!

Maar het mag de pret niet deren. Velen hebben toch mijn drieluik gezien en Joost, de eigenaar van restaurant ’t Zusje heeft daar de nodige uitleg bij gegeven. Mogelijk komt men daar nog wel eens op terug, en anders doen wij dat zelf wel.

Ik hield het dus al snel voor gezien. Ik ben niet zo vol van grote massa’s mensen en fietste snel terug naar het dorp, waar ik zag dat Jelle de vlag op de molen had uitgehangen. Ook hier viert men 75 jaar vrijheid. Op bescheiden schaal, uiteraard, want hier is iedereen gewoon aan het werk.

Jelle is druk in de weer met de stofzuiger. Dat hoor ik als ik de molen betreed. Het is een vreemd geluid op de molen, waar hoofdzakelijk graan gemalen wordt en waar niemand echt poetsneigingen heeft. Alle stof moet weg, want stel dat de Koning langs komt. Je weet maar nooit tegenwoordig.

We houden de Molendijk in de gaten, want daarlangs moet dan de gouden koets komen. Waarschijnlijk is de molen nog nooit zo schoon geweest. Alleen daar is de mogelijke komst van de Koning al goed voor.

Maar hij kwam niet. Wij vermaken ons toch wel. Ook zonder Koning. In plaats daarvan kwam er weer een hoop volk uit het dorp langs en dat geeft altijd genoeg gespreksstof om de dag te kunnen vullen.