Schetsen op de molen

Wat je niet kunt fotograferen kun je altijd nog schetsen. Ik heb me vandaag bezig gehouden met het maken van een schets van het moleninterieur, van onze Windlust, waar ik straks over wil gaan tekenen voor een verhaal wat ook weer in een boekje zal komen te staan.

De molenaarsleerling 30 x24 cm.

Jelle is, samen met Rinus, veevoer aan het malen. Thijs is vandaag jarig en dus een keer niet aanwezig om het vak te leren. Je ziet hem rechts op het schilderijtje wat ik ooit van hem maakte tijdens een molendag. Tijdens zo’n dag trekken we ons traditionele boeren goed aan en dan lijkt zo’n schilderijtje uit een ver verleden te stammen, maar het is vandaag de dag. Het enige wat daaraan refereert is het plastic koffiebekertje dat hij vast houdt.

De schets maak ik voor het verhaal over het spook van de molen. Dit is ook echt zo’n plek waar je een spook kunt verwachten. Om alles goed te kunnen tekenen maak ik een werkschets. Meer een soort van kladje dat ik gebruik als referentie tijdens het tekenen.

En zo ziet dat er uit. Als je dit wil fotograferen heb je een extreme groothoeklens nodig die alles vertekent. En dan staat alles en nog niet op zoals je het kan zien als je er bent. Zo gaat het ook en ik kan er wat belangrijke details bij schrijven. Door alles naar de waarneming te tekenen ga je alles ook beter zien en begrijpen.

Het witte kastje staat precies in de juiste hoek van de molen om alles te kunnen overzien. Jelle is bezig met het klaarmaken van meelzakken voor het meel dat hij gaat malen en ik zit/sta te schetsen.

Hij maalt vandaag met en ander koppel stenen die hij alleen voor veevoer gebruikt. In het graan dat nu gemalen wordt zitten ook strootjes en het graan heeft geen bak-kwaliteit. Dat wordt alleen gemalen op het koppel stenen wat hij doorgaans gebruikt.

Hoort, hoort, en zegt het voort

Achter de schermen wordt druk gewerkt aan de crowdfunding campagne die ik via ‘Kickstart voor de Kunst‘ het opgezet om de druk van mijn eerste boekje te bekostigen. Daarvoor is nu ook een folder ontworpen, die vandaag bij de drukker is aangeleverd.

Voorpagina

Middenpagia’s

Achterpagina

Op 1 September a.s. gaat de campagne van start. Dus heb ik nog dik een maand de tijd om alles goed voor te bereiden. De folder komt overal en nergens te liggen en die ga ik natuurlijk ook zelf uitdelen. Ik hoop zo voldoende geld bijeen te kunnen vergaren om de druk van het eerste boekje te realiseren. Als dit boekje eenmaal ‘op de markt’ is gaan er nog meer verhalen volgen. De eerst volgende zal gaan over Wiese, de gesel van Axel, die ik nu aan het tekenen ben. Een prachtig verhaal dat zich afspeelt in het Land van Axel in 1606. Maar eerst dit boekje, wat al zo lang op de plank ligt. Door de corona crisis kwam alles op losse schroeven te staan, maar 1 September gaat het dus viraal met de crowdfunding campagne. Wil je me meehelpen om dit te realiseren? Stuur dan even een berichtje via dutchark07@zeelandnet.nl en ik zorg ervoor dat je 1 September bericht krijgt.

De gesel van Axel en Sinterklaas

In huis ben ik aan het tekenen voor het boekje ‘Wiese, de gesel van Axel’ en in het atelier werk ik verder aan het altaar retabel voor Sinterklaas. Een mooie combinatie.

Zo heb ik een uitstekende afwisseling van werk. Tussendoor ben ook aan het werk voor de crowdfunding campagne (via Voor de Kunst) voor mijn eerste boekje ‘De drieling van Terhole’ en de organisatie van de presentatie van het eerste boekje in Oktober a.s.

Mijn volgende boekje gaat over een spookverhaal uit 1606. In die tijd ging het er bepaald niet zachtzinnig aan toe. Wiese (Isabelle Louise van de Palts (1531-1606) hield er toen een waar schrikbewind op na in het Land van Axel.

Wie haar tegensprak of tegenwerkte kon rekenen op een harde confrontatie met haar Swarte Ruyterye. Dat liep meestal niet goed af.

Boeren die de pacht niet konden betalen of niet in staat waren om een tiende van hun oogst aan haar af te staan werden zonder pardon uit hun boerderijen gezet en van het land gestuurd. Dat ging helemaal mis toen er een grote droogte heerste en bijna heel het Land van Axel leeg dreigde te stromen doordat vrijwel alle boeren uit hun boerderijen gezet zouden worden.

Een boeren opstand was niet meer af te wenden. Hoe dat afliep en wat daar de gevolgen van werden die vandaag de dag nog aan te wijzen zijn kun je straks lezen en zien in dit rijk geïllustreerde tweede boekje.

Nieuw verhaal

Tekenen met poezen.

Isabelle Louise van de Palts, kortweg ‘Wiese’.

Gisteren heb ik lekker de hele dag zitten tekenen voor mijn nieuwe verhaal. ‘Wiese, de gesel van Axel’. Het is een spookverhaal dat teruggaat naar de 17-de eeuw. Het verhaal van regentesse Isabelle Louise van de Palts die er een waar schrikbewind op nahield in het Land van Axel. De tekst is al klaar. Ook een voorleesversie in het zuiver Axels. Nu de tekeningen nog. Hoe zag die dame er uit? Waar woonde ze en hoe zag dat er uit? Hoe zagen de Zwarte Ruiters er uit? Het zijn zomaar wat vragen die nu naar voren komen en die ik nu vorm moet gaan geven.

Hoe Wiese er uit zag weet ik ongeveer wel. De kleding uit die tijd is op te zoeken en verder uit te werken. Wiese, door de bevolking genoemd naar haar tweede naam, was alles behalve aardig. Het moet een draak van een vrouw geweest zijn die er niet voor terugdeinsde om politieke tegenstanders uit de weg te laten ruimen door haar ‘Swarte Ruyterye’. Een woest ruitervolk met lange haren en baarden, blinkende bijlen en zwaarden en altijd geheel in het zwart gekleed. Ze reden op grote zwarte paarden en waren bijzonder gevreesd in die tijd. Er gingen zelfs verhalen rond dat dit geen echte mensen waren maar geesten van dode strijders die door Wiese weer tot leven gewekt waren. Wiese deed aan ’tovenarij’ en kon zich daardoor toegang verschaffen tot het dodenrijk, volgens die verhalen. Heerlijk!

Het stulpje van Wiese binnen de vestingwallen van Axel

En dan moet dat allemaal in beeld gebracht worden. De Zondag is daar een uitstekende dag voor. Tekenen met poezen is wat lastig, maar ook erg leuk. Ik kan echt van die diertjes genieten en kom zo tot een paar goede tekeningen. Nu de rest nog.

Twee leden van de ‘Swarte Ruyterye’

Altaar retabel in wording

Vandaag heb ik heel hard gewerkt in het atelier aan de constructie van de monumentale omkadering van het altaar retabel voor Sinterklaas. De standaard, waar alle elementen van het retabel op gemonteerd komen te zitten staat nu vast op het ‘podium’ en alle onderdelen kunnen nu gemonteerd worden.

Eer het zover was moesten er ook nog bevestigingsmiddelen op maat gemaakt worden, zoals slotbouten waar meer schroefdraad op getapt moest worden. Dat zijn zo van die klusjes die erop duiden dat het eind al een beetje in zicht komt. Technisch ben ik gelukkig redelijk goed toegerust en kan ik het allemaal zelf maken.

Aan het eind van de dag had ik nog een bijeenkomst van Cultuureducatie Zeeuws Vlaanderen. De foto hierboven maakte ik even snel toen het al afgelopen was en de overgebleven hapjes nog een laatste maag wisten te vullen. Ik kwam ook weer een oude bekende uit Breda tegen die ik al een hele tijd niet gezien had. Het verrast me niet dat ik steeds meer oude bekende tegen kom in het Zeeuws Vlaamse.

Johan de Vries

Al eerder maakte ik melding van de bijzondere verhalen van Johan de Vries die ooit het boekje ‘ Het spookte in Zeeuwsch Vlaanderen’ schreef wat ik als kind helemaal grijs gelezen heb. Nu bestaat er ook een mooi audio fragment van Johan de Vries op YouTube.

Zelf ben ik inmiddels ook weer bezig met het uitgeven van mijn boekje. Door de corona maatregelen was dat even op losse schroeven komen te staan maar er wordt nu hard gewerkt aan een presentatie in de zeer nabije toekomst in Hulst.

In het audio gesprek spreekt Johan over de wonderbaarlijke geschiedenis van rondvliegende aardappelen op een boerderij in Magrette. Dat betreft de boerderij die ik nog geschilderd heb met het bloeiende mosterdveld ervoor.

Mosterdveld bij Magrette 100 x 160 cm.

Ik heb met heel veel plezier zitten luisteren naar de stem van Johan de Vries. Ik heb hem niet gekend en nooit ontmoet, maar zijn boekje behoort tot een van mij heiligdommen in de boekenkast.

Marge 3 mm

In het atelier is het vandaag een dag van passen en meten. Het ophangsysteem voor het altaar retabel moet exact op zijn plaats komen en ik heb een marge van 3 millimeter. Zo’n zelfde ruimte heb ik onderhand ook in het atelier zelf. Dan heb je eindelijk een groot atelier en dan krijg ik het voor elkaar om alles zo vol te zetten dat ik er zelf bijna niet meer tussen pas.

De hoofdsteun en het subframe zijn klaar en exact op maat. Alles is zodanig ontworpen dat ik hooguit drie millimeter speling heb. En dat betekent dat ik nu geen enkele meetfout mag maken.

En hier ben ik best een beetje trots op. Het hangsysteem (onzichtbaar achter de schermen) exact op maat. Millimeterwerk.

Het kan helaas nog niet overeind staan, maar dat hoop ik morgen te bereiken.