De dood van Milou hakte er vandaag diep in. Als een klein kind heb ik staan janken bij haar graf. De emoties liepen vandaag hoog op, maar als ik even bij KatteKus langs ga om te vertellen wat er gebeurd is krijg ik troost van Roet. Een van de asiel katten van ongeveer dezelfde leeftijd als Milou. Zo’n diertje voelt het verdriet aan. Dat vind ik zoiets moois.

Het mag duidelijk zijn dat ik niet poesloos blijf. Ik wil voor zo’n diertje zorgen, maar eerst moet het verlies van Milou een plekje krijgen en wil ik iets gaan doen aan de racebaan hier voor de deur. Ik niet alleen overigens. Alle inwoners van het Mauritsfort die ik vandaag sprak zijn de hardrijders en alle drukte meer dan beu. De weg moet veilig gemaakt worden en als de wegbeheerder dat niet doen doen wij het zelf wel. Dan komt er weer een poes.