Twee kleine zwart witte poezenpootjes verschijnen aan de rand van mijn matras. Ik lig nog heerlijk op bed. Het is Zondag en ik mag uitslapen. Achter die twee pootjes verschijnt een zwart poezenbolletje met twee puntoortjes en een paar prachtige poezenogen. Milou rekt zich uit en springt even later op mijn bed om gezellig bij me te komen liggen. Zacht spinnend nestelt ze zich tegen me aan en is er vrede, liefde, dankbaarheid en een ongekende huiselijkheid die zijn weerga niet kent. Ze hoeft niks. Een aai over haar bolletje en een knuffel. Dat is wat ze wil. Meer niet.

Het is zo’n moment waar ik nu op terugkijk. Haar leven eindigde op het asfalt van een drukke weg waar dagelijks honderden auto’s, vrachtwagens en tractoren overheen razen. Zo triest. Ik huil bij die gedachten. Ik kom er maar niet overheen. Dat zo’n lieve kleine poes zo moet eindigen.

Ik ga voor haar een waardig graf maken. In de tuin. Dicht bij me. Het moet iets moois warden. Niet overdreven, maar een mooi monumentje voor dit lieve kleine diertje wat zoveel voor me heeft betekend.

Karin, een van mijn cursisten, maakte dit mooie portretje van Milou voor me. Het was een moment dat ze dartel in de appelboom klom. Buiten was ze helemaal in haar element.

Door alle foto’s verhalen en filmpjes was ze beroemd geworden op facebook en YouTube. Ze had niet alleen mijn hart veroverd maar dat van velen. Dat merk ik aan de grote hoeveelheid reacties die ik op het overlijdensbericht van Milou kreeg.

Ze krijgt dus een serieus graf. Een monumentje voor een verschrikkelijk lieve, kleine poes.