Het verdriet om het verlies van Milou is nog steeds aanwezig, maar het zakt al een beetje naar de achtergrond. Een van mijn facebook vrienden schreef ‘Maak er een boekje over’. Dat was toen nog wat te vroeg. Nu, een week na haar dramatische dood, komt dat zinnetje weer in beeld. Een boekje over het leven van Milou. ‘De kleine poes die een beetje beroemd werd’.

Ik schrijf een klein stukje. Een begin. Het is nog te moeilijk om er mee door te gaan. Tranen vloeien weer. Het is nog te vers. Te moeilijk om er echt voor te gaan zitten. Maar het begin is er.

Het was een mooie dag in Maart. 2019. Na dagen lang somber regenachtig en kil weer was het eindelijk eens een mooie dag. De zon scheen hoog aan de hemel en het zag er lente-achtig uit. Een heerlijke dag om even alles open te zetten en te laten luchten. Schoonmaak-kriebels dienden zich aan en terwijl ik daar een begin mee maakte zag ik haar voor het eerst. Een mooi zwart kopje met twee zwarte puntoortjes en prachtige ogen keken me aan. Ze keek net boven de drempel van de openstaande serredeur uit. Toen ik aanstalte maakte om naar haar toe te lopen sprong ze snel weg. De tuin in. Uit het zicht. Een prachtig zwart wit katje.

Nog geen tien minuten later zat ze er weer. In een kast had ik een zakje poezensnoepjes liggen en dat bracht me op het idee om dat diertje een snoepje te geven. Ze leek weer weg te willen rennen, maar aarzelde. Ze kwam nieuwsgierig terug en wachtte schuw op wat er komen zou. Het snoepje beviel haar, maar ze rende meteen weer weg toen ze het op had.

Tien minuten later hoorde ik een zacht geluidje. Mauw! Ik keek en zag dat zelfde mooie kopje weer boven de drempel uitsteken. Er was en ‘klik’. Ze rende niet meer weg en wachtte tot ik haar snoepje kwam brengen. Nog een snoepje. En nog een. Als ik mijn hand uitsteek om haar te aaien reageert ze angstig en geeft ze me een pets waarna ze snel wegrent. Een poezenpets. Zomaar en pets met een zacht pootje. Zonder scherpe nageltjes. Ze blijft op enige afstand zitten kijken. Als ik mijn hand uitsteek komt ze aarzelend terug gelopen en geeft ze me een kopje. De klik is nu compleet.

Zo begon de eerste kennismaking met Milou. Een zwerfkatje dat haar angst overwon en mijn allerbeste maatje werd.