De komst van dit stukje dorpsgeschiedenis was al aangekondigd. Niek, mijn buurman, kwam vanavond met de verrijker de molensteen brengen. Dat moest ik natuurlijk ook even filmen. Dit is tenslotte ook een stukje dorpsgeschiedenis.

De steen komt straks in mijn terras te liggen. Voor nu hebben we hem even in de tuin geparkeerd. Mogelijk ligt hij al goed, maar mocht dat niet het geval zijn dan kunnen we hem altijd nog verplaatsen.

Ooit stonden er twee molens in ons dorp. De voorste molen op de foto (uit 1903) bestaat niet meer en uit die molen komt de steen die nu in mijn tuin ligt. Nog langer geleden stond er ook nog een molen aan de Molendijk. Dat was een standaardmolentje dat voor een groot deel was opgebouwd uit onderdelen van de molen van Vremdieke, het dorp dat in 1606 overspoeld werd en waar ons dorp uit ontstaan is. Onderdelen van dat molentje zijn ooit weer verwerkt in onze huidige Windlust. Daar zitten dus balken in uit de 16-de eeuw!

De molensteen ligt nu dus in mijn tuin. Een stukje Hoekse geschiedenis is hiermee bewaard gebleven in ons dorp. De steen zal verwerkt worden in het terras, wat ik nog helemaal aan moet gaan leggen. Het is de dorpsgeschiedenis die ik omschrijf in de verhalen over Wiese (de gesel van Axel). Een machtig mooi spookverhaal waar de geschiedenis van Vremdieke en Willemskerke in omschreven staat. Het tweede boek over deze spookverschijning speelt zich volledig in het dorp af. Mede daarom is die lokale geschiedenis voor mij zo van betekenis.

Geschiedenis die ik ook weer tegenkom in mijn tuin als ik de sleuf voor de nieuwe fundering aan het graven ben. Ik stuitte gisteren op een metselwerkje uit het verleden. Waarschijnlijk een waterberging die bij een huisje heeft gehoord dat pal achter mijn huis aangebouwd zat. Je ziet nu een vierkant of rechthoekig bouwseltje voor de dag komen dat aan de binnenzijde mooi glad gestreken is met kalk en waterglas. Een typische methode voor een waterberging of kelder. Voor een kelder is het metselwerk te dun. Dus zal het wel een waterberging zijn zoals bij mij nog aan de voorzijde van het huis zit.