Vanmorgen was ik al weer redelijk vroeg in het atelier aan de slag. Nadat de zon goed door kwam kon de kachel uit en kan ik eindelijk weer eens werken met echt zonlicht. Ik werk momenteel aan ‘Balunatics 7’. Een langdurig schilderproces dat nog wel enkele weken in beslag zal nemen, maar ik ben al een heel eind op weg.

Ik ben nu steeds meer details aan het schilderen in het voormalige badpaviljoen van Domburg en zo ontstaat langzaam maar zeker een Willink-achtige sfeer in dit werk waar ik zo op uit ben.

Nou zit ik, dankzij Lisette de Zoete, al behoorlijk in die gewenste atmosfeer. Haar boek ‘Mathilde’ ligt op tafel, en telkens als ik even ga pauzeren met een kop koffie, lees ik weer een stukje uit dit geweldig goed geschreven boek. En door dat boek denk ik diep na over een uitdaging die me al langer bezig houdt. Ik vind dat Mathilde in dit werk voor moet komen. Als een godin die de overvliegende dames de weg wijst. Zoiets.

In huis is niet alleen Mathilde aanwezig, maar ook mijn eigen muzen. Nog even kan ik genieten van ‘Kûûsen’. Het zijn de mooie benen van Jennifer en elders staat nog werk met mijn echte muze, Ineke. Die zit nu 217 kilometer van me vandaan, maar ze is er toch. Iedere dag.

Oude foto van de keuken van Pierre Jansen met het kacheltje prominent in beeld.

Van de vorige eigenaresse, van het kacheltje van Pierre Janssen, Kreeg ik nog een foto van hoe het kacheltje bij Pierre in de keuken stond. Onder de grote schouw zit een metalen deur die toegang bood tot de broodoven.

Dat prachtige kacheltje staat nu in mijn atelier. Voor zijn televisie werk kwam Pierre ooit nog over huis bij Carel Willink. Toen nog getrouwd met Mathilde. Zo komt het cirkeltje weer rond. En ik weet bijna wel zeker dat Pierre het erg leuk gevonden zou hebben als hij kon zien dat zijn kacheltje nu bij mij in het atelier staat.

Overigens stookte Carel Willink zijn hele huis aan de Ruysdaalkade op kolenkachels. Hij moest, net als ik, niets hebben van moderne troep. Mathilde kreeg later centrale verwarming en vertelde dat ze heimwee had naar de kolenkachels van Carel. Ik begrijp dat volkomen.

Het mooie kacheltje van Pierre Janssen staat nu in het atelier op de plaats waar eerst mijn werkplaatskachel stond. Dit kolenkacheltje, met geschiedenis, moet nog aangesloten worden op de schoorsteen, maar dat ga pas doen als ik daar meer tijd voor heb. Voorlopig kan ik nog prima stoken op de foeilelijke gaskachel.

De sfeer in het atelier is echt super,met dat zonlicht. Om me heen, al mijn heiligdommen. Buiten lopen de schapen. Met zo’n beetje zon erbij voel ik de lente naderen.

Om mij heen ook veel onvoltooid werk en wat werk waar ik een geschikte bestemming voor zoek. Zoals ‘De Zeeuwse collectie’. Schilderijen die ik heb gemaakt met inspiratie uit mijn directe omgeving. Daarvoor ga ik binnenkort een galerie bezoeken waar ik deze serie permanent kan onderbrengen en aanvullen.