Een omschrijving van dit werk had ik nog niet gemaakt, zag ik net. Bij deze.

Welcome to the surface

Wie de top wil bereiken zal moeten gaan klimmen. Klimmen, vallen, opstaan en weer verder klimmen. Alleen de volhouders winnen en bereiken op enig moment de top van hun kunnen. Feitelijk is dat een dramatisch moment, omdat je niet meer verder kunt. Op de top kun je nog een toren bouwen, maar dan houdt het ook echt op en kun je alleen nog maar één kant uit… Vallen of eenzaam achterblijven op die top.

Wie hoog klimt kan diep vallen en daarom weet je dat, wanneer je de top hebt bereikt, dat de val hard, pijnlijk en genadeloos zal zijn. Als ik denk aan Mathilde (de Doelder) Willink zie ik zo’n val. Ze klom op tot grote hoogte. Werd een levend kunstwerk en ontdekte dat ze verder niets anders kon dan dat zijn en blijven. Maar door de scheiding met Carel Willink kwam ze ten val en in verval. Mathilde maakte een eind aan haar leven of werd daarin een handje geholpen door mensen om haar heen. Mensen die haar val illustreerden omdat zij niet behoorden tot de groep van toppers waar Mathilde ooit zelf ook toe behoorde.

De dame op het schilderij is best goed vergelijkbaar met Mathilde. Ze heeft de top weten te bereiken door zichzelf tot levend kunstwerk te ontwikkelen. Door haar extreme make-up heeft ze roem weten te vergaren en nu ze eenmaal op de top is aanbeland, rest haar alleen nog de val naar beneden. Haar top is al in verval geraakt. Ze heeft dat proberen de maskeren door haar geliefde kunstzinnige patronen op die toren te schilderen, maar het zal haar niet helpen. De toren is een bouwval en als ze daar in kruipt loopt ze het risico dat ze met toren en al in het ravijn stort.

Ze heeft de top bereikt. Meer valt er voor haar niet meer uit te halen. Ze heeft zichzelf twee keuzes voorgesteld. 1. Met toren en al in het ravijn storten. 2. Zichzelf schoonpoetsen, omkleden en de top weer afdalen. Dat laatste lijkt het meest logisch. Niemand zal haar herkennen en ze kan een gewoon leven verder leiden. Maar ze zal de drang naar eeuwige roem missen. Al die aandacht. Ze kan daar niet meer van zonder en zal nooit een gewoon leven accepteren.