Het is het laatste wat ik aan een schilderij doe. Vernissen. Vanmorgen had ik twee werken onder handen. ‘Mirrors’ en EnigmArt’. Na zo’n vernislaagje zijn de werken ook beter te fotograferen. De verse verf is dan droog en het vernislaagje zorgt ervoor dat je de kleuren weer net zo briljant kunt zien als ik het heb geschilderd.

Vernissen is altijd een beetje een zenuwenklus. Je moet snel werken, de vernis moet overal gelijkmatig over het doek gestreken worden en er mag geen plekje over geslagen worden. Het is ook niet zo zeer kwasten, maar meer borstelen. Je borstelt, als het ware de vernis in de penseelstreken en dat doe je kruislings. Snel, efficiënt en beslissend. In het tegenlicht kun je controleren of de vernis echt overal dekkend aangebracht is.

Met een vernislaagje is het werk beter te fotograferen, maar ik ben geen beste fotograaf. Zelfs nu zie ik kleurverschil. EnigmArt, bijvoorbeeld, toont hier iets te blauw.

Op de bovenstaande foto zie je de werkelijke kleuren iets beter, maar is het weer te donker. En zo kun je bezig blijven. In het echt ziet het er gewoon beter uit. Dat is voor mij nog het belangrijkste. Want stel dat het werk er op de foto beter uitziet dan in het echt. Daar zou ik van wakker kunnen liggen.