Voor de zesde dag op rij vertellen over mijn dagelijkse doen in zwart-wit foto’s heb ik gekozen voor een foto uit het recente verleden. Een moment waarop twee van mijn dorpelingen, in prachtige Axelse dracht, mijn pad kruisten in het dorp. Het was toen ‘molendag’ en om die reden waren een aantal van mijn dorpsgenoten, inclusief ikzelf, naar de molen gekomen in streekdracht.

Van mijn eigen kostuum maakte ik ooit dit schilderij. ‘Zondagse kool’. Dat werk is nu te zien bij Galerie Lokaal 54, hier in Terneuzen (zie ‘Waar te koop‘). In het dorp waar ik woon (Hoek) behoort die streekdracht niet meer tot het dagelijkse straatbeeld, maar zo af en toe komt de streektrots toch weer even boven drijven en zie je mensen in deze prachtige kleding over straat gaan. De man met de gewatteerde jas heeft daar foto’s van gemaakt en laat die zien aan de boer die uit beleefdheid even meekijkt, maar er zich waarschijnlijk geen moer voor interesseert.

Koken op de Rayburn is een feest. Niet alleen uit nostalgische overwegingen, maar vooral ook omdat ik de grote voordelen pak van autonoom wonen en leven.

Oude en moderne tijd lopen hier door elkaar. Gelijktijdige ongelijktijdigheid heet dat en dat is iets wat me bijzonder boeit. Ik leef in 2017, maar thuis doe ik mijn best om de tijd van weleer te mixen met het heden. Mijn huis, uit 1901, geeft daar alle aanleiding toe. Stapje voor stapje breng ik dit huis terug in de oorspronkelijke staat en geniet ik dagelijks van al die prachtige vormgeving van weleer. Dan stook ik op de kolenkachel, kook ik op de Rayburn en geniet ik van een vele malen zelfstandiger autonoom leven dan je hebt in een zielloos nieuwbouwhuis met centrale verwarming en totale afhankelijkheid van instanties.