Al vrij vroeg (7.30 u.) was ik al weer in het atelier aan het werk aan een bijzonder klein schilderijtje. De titel is ‘Ludieke bekentenis’ en het laat een prachtige dame zien die zich aan het opmaken is. Niet als mooie dame, maar als clown. Dit soort tegenstrijdigheden boeien me. Het wijkt af van al het gangbare en daagt de kijker uit om naar enige logica te gaan zoeken. De titel is altijd de sleutel van de deur die toegang biedt tot onderliggende lagen.

Ludieke bekentenis zegt iets over het kind dat altijd in een volwassen mens aanwezig is maar slechts zelden aan de oppervlakte komt. In dit geval vindt de mooie dame het veel leuker om de dag als clown door te gaan brengen dan als de deftige dame die ze altijd moet zijn. Misschien heeft ze en winkel in zeepjes en geurkaarsen of zoiets en gaat ze die dag zo naar haar werk. Dan zal de werkdag er anders uitzien dan gebruikelijk.

Het leuke van zo’n klein werkje is dat ik het heel fijntjes kan gaan zitten schilderen en dat ben ik dan ook aan het doen. Ik gebruik nu een glaceer techniek om het nog fijner en fotografischer te kunnen schilderen. Van heel dichtbij zie je de penseelstreken, de toetsjes en de tegenstrijdige kleuren. Van veraf lijkt het meer op een foto maar blijft de verf als verf herkenbaar.