Zojuist heb ik het schilderij ‘Barcode’ bij Pot afgeleverd en, samen met Brenda, opgehangen op een wel heel mooie plek. Op de benedenverdieping, bij de balie rechtsaf, en dan zie je het vanzelf.

Een van de fijne momenten van het betreden van het grote design paradijs van Pot zijn de dames die je hier verwelkomen met een allerliefste glimlach en een schrijfseltje. Dat zou ik nog wel eens willen schilderen. En wie weet ga ik dat nog doen ook.

Samen met Brenda, de galeriehoudster bij Pot, heb ik het werk opgehangen en hebben we er, onder het genot van koffie en een appeltaartje uit eigen oven en tuin, over zitten filosoferen.

Temidden van het werk van Geert Jan Jansen, die op dit moment enorm in de belangstelling staat door een toneelstuk over een vervalste Picasso, en het werk van Rafaël Gorsen, drink ik met Brenda een kop koffie met een taartje. Je voelt de rijkdom om je heen.

Geert Jan Jansen schittert nu in het toneelstuk van het Zuidelijk Toneel met ‘True Copy‘. Een geweldig goed stuk, als ik enkele bezoekers mag geloven, waar ik beslist zelf nog naar toe wil. Nu wordt dat stuk opgevoerd in Gent, vlakbij dus, en menigeen kent wel het verhaal van die zogenaamd teruggevonden Picasso die zo vals bleek te zijn als de kraaien. Laats kwam dat nog volop in het nieuws. Temidden van al dat beroemde werk zitten wij hier dan koffie te drinken en taartjes te eten. Kun je het je voorstellen?

Maar mijn werk hangt nu tussen het weelderige design van ‘s-werelds bekendste ontwerpers. En als ik deze foto maak hoor ik zachtjes op de achtergrond ‘You can’t always get what you want’. Het is maar hoe je het bekijkt. Ik ben dik tevreden. En ik heb ook niet de indruk dat Mick Jagger iets zal laten staan wat hij wil hebben. Maar goed.