Hoewel het werk af is, zie ik toch nog kleine dingetjes die ik net even iets beter wil afwerken. Dat is een hinderlijke eigenschap van schilderen. Je blijft toch dingen zien. Maar het is af en ik ben tevreden. Het verhaal over de drieling klonk eergisteren geweldig in het Axels tijdens de lezing in Museum het Land van Axel. De tekst, die door Meta Dieleman en Jeanet D’Hondt is ‘vertaald’ vind je hieronder.

Aorihe hebeurtenissen op het land van Teroole

Lang heleejen streek d’r es een boer neer op ‘t land van Teroole.‘t Is zó langh heleejen da heen mens noh weet oe á die boer éeten, maor waddan ze wê weet’n is da die boer de stichter was van “Het Land van Teroole “en attie daor óek nao vernoemd wier. Die was den enigste boer op da stuk land boven Ulst en onder de Schelde en da zou áltied zo bluuven.

Den ene henerasie na den anderen bewerkten die femilie ‘t land en daddis noe nog soo. In de loop van de jaoren is ter wê teen en ander veranderd: nie an de boerderie of an’t land, dad is noh altied ‘tselfde zoadda al die jaoren gewist is maor de leste henerasie Teroolenêrren die ant land bewerken da sien drie schôône daomes. Den Drieling, zoanze in den omheving bekend zien, wan ze ben een ééneihhe drieling die an mee heen mohelijkeid uut mekaor t’ouwen zien: Louise, Jacqueline en Ilse. Om nog een bítje verschil te maoken ên ze lang, alf lang en kort aor, mao wienâ wien is, bluuf oek dan hewoon noh een raodsel. D’enigste die â se noh een bítje uut mekaore kan ouw’n is udder moeder, die zied éél kleine verschillen die adden ander nie kan ziene. In de volksmond oor’n ze oek wê “de drie Hratieën henoemd, ze hroeid’n nie op mee fluweel’n andschoentjes, mao mee een schoppe en mestvurke.

Toch weet’n de zusters udder eihen oek eel schoon te presenteern in modieeuze kleer’n, die â meer bie een stadse madám passen as bie de drie stevihe boerenmeiden. Tja, die kleere’n aolen ze in Ulst en dán weet jut zeker wê. De drieling ên veej succes! zên in korte tied de boerderieje tot een behrip hemaakt in de buurte deur un zoghenaomde “Landwinkel” te behinnen. Buutenom alles wâd da van de boerderieje kom aon landbouwproducten enzo verkoopen z’oek streekproducten: van eighen hemaokte jam tot van alles mee een boereknoppe uut de streeke en zo’n bitje álles wadda doar tussenzit.

Maor oek toverstokjes! dá klink messchien nohal absurd, mao dao ên ze écht naome mee hemaokt tot zelfs búuten de réhio! Ze maoken die stokjes zelf en heven d’r mahische krachten an, héén mens weet oe ze da doen maor ‘twerkt soms wê. Oek daor deu is udder winkel van essentenne bekend en oek nie te verheten deur udder sjarme natuurlijk; nie alleen om an zudder eighen in de winkel netjes en elehant presenteren mao roek omdanze net zo makkelijk een stal uut staon te mesten in een ketelpak of mee de trekker ut land omploehen. t Succes van de zussen is nie tehen tóuwen : oe rieker an zooren, oe schoner an zudder eighe’n presenteren : oe meer succes an z ên . Niks of niemand ouw udder tehen en de drieling hao dan oek heen stáp opzieje zetten vor wá tdan oek, zélfs nie voo den overheid.

Da leste speelden een paor jaor heleejen toen a’ de femilie ‘tooren kreeg an ze de boerderieje en udder land mosten verlaoten om plekke te maoken voo natuur!
Iemand erhens verre weg in den Aogh ât ‘t onzáolihe idee hekrehen om ‘t Land van Teroole onder waoter te haon zett’n voo de veuhels en ander soort natuur. Heen iénkele boer, en zéker nie in Zeeland, gao tadd een hoed plan vinnen. Óek de femilieTeroole nie!

Op een dag kwam ter een ambtenaor om te zehhen an ze wegh mosten van’tland. De femilie êt ‘m even uut laoten praoten en toen zeijen ze atter noh nóóit een Teroole z’n eihen van z’n land ao laoten stuuren en datda nóe óék níe hing hebeuren. Mao dien ambtenaor docht dao anders over! Mao jao …dan kenden die de heschiedenis van de streeke noh nie ! en zeker nie de heschiedenis van de femilie Teroole!

Afijn , dien ambtenaor vertrok onverrichter zaoke die zou trugkommen mee een bevel, mao dan mostie éest van ‘t land af zien te heraoken. En dá bleek moelikker as attie hedocht ao. Z’n auto weiherden vanaf da moment alle dienst. Bie den boer oefden die oek nie aftekommen, die zou zo een bêêt in z’n nek hooien of d’m mee de riek van ‘t erf afjaohen. Dad ao tie a wê behreepen. Daorom pakt’n die z’n heesm om een harage optebellen, maor oek z’n heesm dee oek niks mee! Omduur hing tie mao loop’n en zoeken naor een durp. Kilometers verre lieptie deu ‘t land daddatie nie kenden en tegen at donker wier attie nog heen één uus hezien. Oek de boerderieje van Teroole zag tienie mee en die ao géen idee waor attie was. Die bleef mao loop’n en loop’n en loop’n tottatie zo moeg as een ‘ond en doodsbange teehen een boom hing zitten, omdattie nie mée kon en nie mee wist waddatie most doen.

Die â géen idee waddatter hebeurt was en dao zat ie : moederziel allenig in een oneindig polderlandschap waor add alles d ‘rtzelfde uutzag, die was a bange attie d ‘r nie mee levend uut zou kunnen kommen .Zoiets aorigs attie nog nóoit meehemaokt. Die was écht over z’n toeren, maor die was zo moeg attie in slaop viel.

De volhende morhen wiertie wakker van een heluid: toen attie opkeek zag tie drie schoone , in ut rood heklede meiden op de landweg staon. Ze stonnen zo’n bitje spottend en uutdahend nao d’m te kieken, drie percies dezelfde vrouwen, alleen udder aor was een bitje verschillend. De middeste , tenminste die mee dadalf langaor zei een bitje venienig : Dienk mao níe da jons ooit van ons land afkriegt…zolang á je dá wê dienkt zaj ‘ier rond bluuven doolen tot ajje der bie neervalt. Maor …ajjut opgeeft en nooit meer mee zukken plannen af kom zetten dán za j’ den uutweg kunnen vinnen!

Mee die woorden draaiden de vrouwen udder eihen op udder ielen om en liepen weg.
Dien ambtenaor was vee te veej van slag om heliek wa te zehhen, maor even laoter sting tie op om achter udder an te loopen. Maor eer attie overend was zag tie zá nie mee.
Zo ard attie kon vloog tie over die weg langswaor anze vertrokken waoren, maor d’r was van essentennen níks roods mee te zien. Die stond dao weer éemao allenig en die docht : wao zien die nóe hebleven? Niks zag tie, niks alleen maor vlak -groen -land en polder. Toen wier tie wée stikbange en kon’t ost nie helooven attie daor in dien eindeloze polder stong. Én ’t klink mesgien aorig , mao ’t énihe dattie kon bedienken om der toch nog lévend uut te kommen ; was om al die papieren over de onteihening uut z’n tásse te pakken en in de fik te steken! Die wou ter níks meer mee te maoken ên mee éel da land van Teroole nie! En die stak mee z’n ansteker alles in brand.

Toen at amao verkoold was. hebeurden der eest niks. Maor eeven laoter zagtie ineens éemâo in de verte een boerderieje! Die zahoek at’t de boerderieje van Teroole was, mao dao haf tie noe niks om. Die vlóog t’r nao toe en dao zagtie z’n auto staon, die stapten voorzichtig in en probeerden d’m te starten, en ja ôôh! Op de stoel nest ‘m lag z’n heesm en wéerlem! Die deej’t óek ineens wée! Die aod ámao berichtjes hekreghen , wan heen mens wist waor attie hebleven was. Maor die berichtjes mosten mao even wachten: éest weg zien te kommen uut da land van Teroole!

Pas bie Ulst zetten-die z’n auto an de kant om es even hoed na te dienken … waddatie noe meehemaokt ao was zó aorig a héen mens d’m zou heloven. Die zou alléen mao vo schut staon en ze zouen ámao an d’m twuufelen en messchien most ie oek wê nie mee bie z’n baos afkommen. Die docht bie z’n eihgen: ik zeg t’r teehen héen mens iets over. Mao ik gao óek nóoit mee terug nao da Land van Teroole. En mee éel dien onteihening enal woutie oek níks mee te maken ên .
En at nie anders kón zou tie wel ánder werk zoeken, mao nog es terugkommen nao da verrekte spóokland …
NEE, NEE!!! DA ZOU TIE NOOIT MEE DOEN!!!