Zaterdagochtend, in alle vroegte, was het dan weer zover. Het is al weer 2 jaar geleden dat we deelnamen aan Kunst Wageningen in Theater Junushoff. En het voelt alsof het een week geleden is. Voordat we onze stand in konden richten loop je eerst zoveel bekenden en collega’s tegen het lijf dat je je op het laatste moment nog flink moet haasten om alles op tijd op z’n plek te krijgen.

Maar als alles dan, net op tijd, staat en hangt begint een weekeind vol gesprekken en indrukken die ik al schilder zo hard nodig heb om te weten of ik op de juiste koers zit.

Het mooiste wat je als kunstenaar mee kan maken is dat je mensen emotioneel weet te raken met je werk. Dat gebeurde hier meerdere malen. Daar ontstaan dan heel erg leuke gesprekken uit die voor mij bijzonder leerzaam zijn. Je moet je voorstellen dat je in het atelier vrijwel nooit dat soort gesprekken krijgt omdat daar nooit publiek komt. Dat wil ik ook niet omdat mijn atelier echt mijn walhalla is en doorgaans ook een verschrikkelijke bende omdat daar nu eenmaal hard gewerkt wordt. Je hebt hooguit gesprekken met collega’s die langs komen. Die begrijpen die bende omdat ze zelf net zo functioneren.

En natuurlijk tref je een deel van je collega’s ook op zo’n beurs. Dan is het mooi dat je met hen nog even gezellig na kan praten op een terrasje op de markt van Wageningen over wat je deze twee zeer drukke dagen hebt meegemaakt. De echte vermoeidheid komt pas later. Als alles echt achter de rug is en je thuis neerploft. Moe maar gelukkig. Ik weet nu weer welke schilderijen mijn publiek het meest aansprak en welke schilderijen ik de komende tijd kan gaan maken om mensen te kunnen raken.