Het is een enorme technische en artistieke puzzel, maar langzaam maar zeker begint er echt iets te ontstaan. Ik ben nu al twee dagen in de weer met hout om het monumentale altaar retabel voor Sinterklaas vorm te geven en op te bouwen.

Alle onderdelen worden uiteen genomen, op maat gemaakt en weer in elkaar gestoken. Alles moet perfect passen en op elkaar aansluiten. En dat is een grotere klus dan je misschien zou denken.

Tussen de bedrijven door is er bij mij een leuk klein katje aan komen lopen. Na wat navraag blijkt het een zwervertje te zijn die bij mij tegenover is gedumpt, ergens begin maart, dus nog vóór de corona crisis, en dat beestje heeft nu mijn imperium ontdekt en vooral de poezensnoepjes, brokjes, aandacht en gezelligheid.

Ik heb nog geen idee of het een poes of een katertje is, maar we hebben al een naam voor hem verzonnen. Voorlopig heet hij Milo. Maar als blijkt dat het een poes is plakken we er gewoon een ‘u’ achter en wordt het Milou.

Hij/zij heeft de weg naar binnen al gevonden en lag laatst al zalig hard te spinnen voor de Rayburn (The most expensive catwarmer).