Het was ergens begin maart toen ik een leuk zwart koppie zag verschijnen, met twee prachtige gele kraaloogjes, aan mijn serredeur. Het was een eerste zonnige dag na een lange periode van regen en kou. Een mooie dag om even wat deuren open te zetten om te luchten, te poetsen en op te ruimen na een lange periode van somber, donker en koud weer. En dan zag ik plots dat koppie verschijnen. Een heel nieuwsgierig katje diende zich aan. Ik vond hem meteen leuk en gaf het beestje een poezensnoepje uit een zakje dat hier nog lag van Ineke. Dat was meteen een succes. Ik gaf het beestje er nog een, en nog een, en nog een, en ik zag dat het diertje uitgehongerd was. Daarop besloot ik een doos kattenvoer te gaan halen en vanaf dat moment werden we vriendjes. De poes bleef komen en als ze me niet zag begon ze te mauwen. Ik noemde hem Milo, omdat ik er vanuit ging dat het een katertje was, maar dat bleek niet het geval. Milo werd daarom Milou en we werden beste maatjes.

Die eerste ontmoeting ging ongeveer zo. De poes zat toen nog heel bescheiden en voorzichtig buiten en keek nieuwsgierig over de drempel van mijn serredeur. Dat wilde ik gaan schilderen en zo geschiedde. Een mooi klein schilderijtje van een eerste ontmoeting met een heel leuk diertje dat zomaar mijn leven in kwam wandelen.

Intussen zijn we al een fase verder en is Milou een vaste bezoekster van mijn hof. Behalve eten wil ze ook aandacht en die krijgt ze volop. Het is een zwerfkatje die er aan gewend is om buiten te leven, maar ze zoekt wel steeds meer contact. Ze blijkt niet gechipt te zijn en ik laat haar lekker haar eigen gang gaan. Als ze zo af en toe eens langskomt voor wat eten en een knuffel vind ik het prima en als ze hier wil komen wonen vind ik het ook best. De keuze is geheel aan haar.

Ik maak er nu een mooi klein schilderijtje van voor mezelf. Momenteel werk ik nog steeds aan het altaarretabel voor Sinterklaas en doe ik dit kleine werkje er even tussendoor.